(SPOILERY?)

Ten film zarówno treścią jak i konstrukcją przypomina słynne, nowofalowe „Czterysta batów” Truffaunta. Zarówno tam jak i tu, mamy zagubionego chłopca męczącego się w świecie wykreowanym przez osoby dorosłe, w którym malec nie potrafi egzystować.
Ale z całym szacunkiem dla Truffaunta, jego film, przy dziele Szkotki Lenne Ramsey, jest wymęczonym dziełkiem o niczym...

Ramsey z jednej strony portretuje brud i syf świata, z którym obcują bohaterowie (idealnie umiejscowienie akcji w Glasgow w latach 70 podczas strajku „śmieciarzy”), z drugiej ucieka w poetyckość, nie broniąc się przed scenami dziwacznymi (mysz na baloniku lecąca na Księżyc), stającymi się odzwierciedleniem postrzegania świata przez naiwną wyobraźnię dwunastolatka...

Lecz ten film cechuje także bieg (jest nawet tu identyczna jak u Truffaunta scena biegu w kierunku wolności!!). Ten w kierunku pięknego życia z daleko od brudu świata, z którym mały chłopak musi obcować na co dzień, lecz także będący ucieczką przez traumą śmierci, do której się niechcący przyczynił.
A pod koniec, obraz nie będzie mamił nas pięknym zakończeniem, raczej zaboli smutkiem, którego nie znajdziemy w kinie na co dzień... To film dla urodzonych pesymistów - należysz do tej grupy? Wejdź proszę !!

Ocenę możecie podnieść – rewelacyjne kino !! Obejrzyjcie !! A jeżeli kogoś zauroczyły „Baciki”, po seansie „Nazwij to snem” powinien być bezgranicznie zachwycony.

Moja ocena - 7/10
GRIFTER POLECA !!