Fabuła jest prosta jak drut. Dzielni nekromanci walczą od wieków z demonami. Wraz z rozwojem technologicznym wojna przeniosła się także do świata cyfrowego. Tu poznajemy głównego bohatera, który bez zbędnych ceregieli zostaje wrzucony w wir odwiecznych zmagań. Z pomocą przychodzi mu nieklasyczny model rodziny nekromantów - ojciec i dwie, całkiem wojownicze córki. Wespół będą musieli przeciwstawić się splugawionej przez pierwotne zło Monice Bellucci.

Jeśli nastawimy się na niezobowiązujący miks horroru i akcji przyprawionych pentagramami oraz plazmą, to półtorej godziny jakoś zleci. Nikt tu nie próbuje udawać, że jest to jakieś wielkopomne dzieło. Dzielne dziewczyny, lasery, magiczne moce, transfery dusz. W środku tego fluorescencyjnego kociołka bezwiednie, jak kupa, pływa szambiarz, który z dnia na dzień musi uratować świat. Trochę akcji, trochę śmiechu. Plusem są też niesztampowe mechanizmy rządzące konfliktem.

Do wad zaliczyłbym ledwie powierzchowne zarysowanie konfliktu. Można było pokusić się o coś więcej aniżeli kilka początkowych zdań na początku filmu i minimalne doprecyzowywanie reguł w wraz z postępem fabuły. Postaci są niestety z kategorii tych jednowymiarowych, a ich wzajemne relacje to zbiór wyświechtanych bon motów i nic ponadto. To sprawia, że pomimo szybkiego tempa i nawet ciekawego klimatu, film raczej nie przykuwa uwagi.


Całościowo patrząc, to film w swojej kategorii jest okej. Ot, kolejne półtorej godziny gimnastyki z pomiotami szatana czy kogoś w podobie. Szału nie ma, ale tragedii też nie. Pod zakrapiany wieczór filmowy z wielbicielami gatunku wejdzie bez cofki. No i Monica Bellucci. Jak wino. Nawet w takiej produkcji.