Atmosferyczny włoski horror zapożyczający kilka elementów z "Dziecka Rosemary" (1968), "Omen" (1976), "Don't Look Now" (1973) czy "Egzorcysty" (1973). Włączyłem sobie z okazji nadchodzącego Halloween Bauhaus "Bela Lugosi's Dead" (1979) i postanowiłem skrobnąć kilka słów odnośnie "Nero Veneziano".

16-letni niewidzący od 3 lat Mark (Renato Cestiè, "A Bay of Blood") miewa niepokojące wizje, które zwiastują nadchodzące nieszczęście. Wrażliwy chłopiec mieszka z apodyktyczną starszą siostrą Christine (Rena Niehais) w ponurej, acz urokliwej Wenecji. Mark miewa między innymi wizje tajemniczego mężczyzny z bardzo ostrą laską i psa zjadającego gnijącą rękę. Kiedy opiekunka obu sierot (ich babcia) umiera w zagadkowym wypadku Mark i Christine trafiają do pensjonatu państwa Winters.

Tyle o fabule "Damned in Venice" wystarczy. Atmosferyczny, choć chwilami nieco przegadany i chaotyczny horror okultystyczny z kilkoma efektownymi scenami grozy i przyzwoitą dawką nagości. Do zapamiętania chociażby słynna scena z noworodkiem, odkrycie trupa w stanie zaawansowanego rozkładu oraz picie przez Marka uświęconej wody ze studni, w której kłębią się szczury i oślizłe węże. Doskonała ścieżka dźwiękowa Pino Donaggio i znane twarze Italohorroru w obsadzie: Rena Niehaus ("La Orca", "Oedipus Orca"), Ely Galeani, Olga Karlatos ("Zombi 2" Lucio Fulci), Lorraine de Selle ("Cannibal Ferox", "Dom na skraju parku"). Generalnie poprawna gra aktorska.

"Damned in Venice" to horror elegancki i wysmakowany, choć tak jak wspomniałem niepozbawiony kilku dłużyzn. Mimo wszystko fabuła wciąga, a posępna lokalizacja (Wenecja i jej cudowne kanały) cieszy oko i kojarzy mi się z odświeżanym kilka miesięcy temu "Giallo a Venezia" (1979).

Pierwszy seans (zgodnie z recenzją na IMDb): 8 sierpnia 2007 roku, dzisiaj kolejny. W kolejnych miesiącach planuję odświeżyć/obejrzeć więcej Eurohorrorów, nie tylko włoskich i hiszpańskich. Czas trwania: 88 minut.