Co się zdarzyło baby jane to jeden z moich ulubionych filmów. Ten z kolei był pomyślany jako sequel właśnie tego filmu. Ten sam reżyser, bette davis w roli „wariatki” i Tajemnica z przeszłości. Zresztą fabularnych podobieństw i rozwiązań tu sporo. Jednak jeśli ktoś kusi się na porównania obu filmów, to tak jakby porównywał jazdę mercedesem do jazdy polonezem.
Fabuła – efektowna, gmatwana jak tylko można i ubrana w pretensjonalne psychologiczne ozdobniki, w dodatku okraszona dość porządną muzyka i dźwiękami potęgującymi tajemnice charlotty (nota bene nie ma to jak typowo hollywodzka burza – kiedy drzwi i okna same się otwierają, błyskawice puentują to co dzieje się na ekranie, a grzmoty pojawiają się z dokładnością szwajcarskiego zegarka. Widział ktoś kiedyś taka burze? :)) – ale w zasadzie prosta jak budowa cepa. Nie broni filmu nawet gwiazdorska obsada – bette davis w jednej z najgorszych swoich ról (no ok – słabszych, bo taka aktorka nie ma złych ról), agnes morehead jak zawsze overacted (jeśli ktoś widział wspanialosc ambersonow ten wie czego można się spodziewać), jako tako broni się olivia de havilland , może dlatego ze gra wbrew wizerunkowi słodkiej melanii z przeminęło z wiatrem (i pomyśleć ze ta rola proponowana była katherine hepburn, lorettcie young, czy vivien leigh). W zapadającym w pamięci epizodzie nawet mary astor (najlepiej zagrana rola w filmie).
Schematy, dłuzyzny, zle aktorstwo, nieprawdopodobieństwa fabularne i po prostu - nieraz głupoty - jak dla mnie nieco za słabo.