Siedemnastoletnia Tessa Scott stoi u progu życia: jest piękna, młoda, inteligentna, ma niezwykłą wyobraźnię, którą potrafi przełożyć na najsubtelniejsze i zawsze idealne słowa. Tessa jednak w istocie stoi u kresu swojej egzystencjalnej drogi, ponieważ jest chora na białaczkę, a więc pozostały jej jedynie dni. Ma tego świadomość, dlatego tak silnie, tak intensywnie odbiera otaczającą ją rzeczywistość. Momentami może się zdawać, że każdy oddech ma dla niej ogromne znaczenie i nie chce, aby był zmarnowany. Adam z kolei to chłopak, który z życia trochę się wycofał. Być może wciąż przeżywa niedawną śmierć ojca i być może za bardzo chcę zatroszczyć się o matkę. Adam mieszka w sąsiedztwie Tessy. Zna ją zatem i ona zna jego, jednak nigdy nie mieli ze sobą zbyt wiele wspólnego. Aż do pewnego dnia… kiedy wszystko się zmieniło, można by powiedzieć, nagle. Miłość, jaka ich ze sobą połączyła okazała się tą ponad wszystko. Adam postanowił poświęcić się dla Tessy, zaopiekować się jej sercem, oddając własne. Tessa natomiast, chociaż długo nie miała takiej świadomości, stała się dla Adama inspiracją i motywem, do tego, aby odważniej stawiać kroki do przodu, aby znów dać poznać się światu. Oboje oddali sobie nawzajem najistotniejsze części samych siebie. Każdy dotyk, każde spojrzenie, każdy uśmiech, słowo, każdy żal, każdy najmniejszy gest, najmniejsza inicjatywa, jaką sobie ofiarowali stały się dla nich na wagę… ich miłości, zaufania i mimo wszystko nadziei. Połączyli się ze sobą bez reszty, od początku do końca. Tessa umiera. Adam zaś pozostaje tym, któremu zależy, bo zawsze tak było i z pewnością zawsze będzie. Ich miłość bowiem przetrwała wszystko i nigdy nie ustanie.
Film wręcz aż do bólu skłania do przemyśleń nad sensem życia, nad istotą małych elementów, które składają się na konkretną całość, nad tym, co tak naprawdę powinno być dla nas najważniejsze, nad ogromem siły miłości, która jest najwspanialszym lekiem, chociaż i tak przychodzi nam umrzeć, czasami, powiedzielibyśmy, w tak niesprawiedliwy sposób. „Nasze życie składa się z serii chwil. Pozwól im odejść. Chwile… Wszystkie zgromadzone w tej jednej” – to ostatnie słowa, jakie padają w „Now Is Good”.