Piotr Łazarkiewicz żył szybko, zachłannie, jakby podświadomie czuł, że ma mało czasu. Ktoś napisał: "umarł w biegu". Jego czas był zawsze wypełniony po brzegi, a jednocześnie ci, którzy go znali często podkreślają, że - obcując z nim - mieli poczucie, że zawsze miał dla nich czas. To film opowiedziany z perspektywy jego odejścia, ale nie panegiryk. Piotr był zwyczajny, skromny, nieśmiały, bliski i prawdziwy. Zawsze w skórzanych spodniach, z papierosem w ustach, z długimi włosami, jąkający się, z lekko ironicznym dystansem.

20 czerwca 2008 roku zmarł reżyser Piotr Łazarkiewicz. Film dokumentalny "(Nie)obecność", zrealizowany przez jego żonę Magdalenę, rozpoczyna się od nagrania Piotra na poczcie głosowej. Odzyskany głos to punkt wyjścia dla filmowej, biograficznej impresji, w której twórcę wspominają najbliższe mu osoby. Ich relacje są zestawiane z fragmentami jego etiud studenckich, filmów czy spektakli telewizyjnych i teatralnych. Pretekstem do przywoływania postaci reżysera stają się również fragmenty jego ulubionych filmów, wywiady, materiały making-of stworzone w trakcie pracy nad kolejnymi projektami. Gdzieś w tle pojawiają się stare fotografie – miejsca i ludzie ważni dla Piotra Łazarkiewicza. Dokument Magdaleny Łazarkiewicz to również bardzo osobista próba zmierzenia się z tematem śmierci bliskiej osoby i co za tym idzie – ze sposobami pokazania/stworzenia wizerunku zmarłego.