Dość dawno widziałam "Tan de repente" po raz pierwszy. Ale właśnie natknęłam się na niego na youtube i z wielką przyjemnością obejrzałam po raz kolejny. Ten tak specyficzny obraz wciągnął mnie ponownie w swoją czarno-białą konwencję i oczarował: opowiadaną "słodko-gorzką" historią, cudownie skrojonymi postaciami, wielobarwnością sytuacji i językiem wypowiadanych kwestii. Nawet swojskie klimaty, jak leniwe kury, czy też dziwne ozdoby na ścianach u ciotki Blanki, albo sprytny pies sąsiadki też miały swój udział w zachwycie. Klimatyczny i nietuzinkowy to obraz, a także bardzo szczery i z lekkością opowiedziany. W dodatku zachwycające jest tu aktorstwo i tych młodszych, i tych starszych, choć prym w zapadających w pamięć wypowiadanych kwestiach wiodą Lenin i Mao.
Moja sympatia na początku filmu należała do samotnej Marcii, potem dołączyła do niej niesamowita ciotka Blanka (cóż za taniec!), a gdzieś bliżej końca - Lenin. Mao nie miała szans zostać polubiona, szczególnie po tym, gdy kazała się zamknąć Marcii i spać, gdy ta oznajmiła jej, że bardzo jej się podobało (...). Ale teksty Mao są momentami fantastyczne: począwszy od zabiegów zdobycia Marcii czy pochwalny pean na temat mężczyzn i lodów.
Uwielbiam tak skrojone filmy, które niespodziewanie potrafią mnie mile zaskoczyć. Ten taki właśnie był: uroczy, ludzki, mądry. A końcowa scena była piękna w swojej prostocie.