Tego Polacy mogą się uczyć od Albańczyków. Spójrzcie na flagę narodową Albanii. Policzcie ile razy pojawia się w tle wydarzeń, jak zostaje przedstawiona. Ile w tym prezentacjach emocji i patosu. Polski patriotyzm ciągle jest ukryty i wstydliwy. Podstawowa słabość tego filmu to brak dramaturgii, wiarygodności (czytaj wyrazistości) psychologicznej postaci. Pomysł był dobry, inspiracji i schematów filmowych można wymieniać bez końca. W ciągle szukającej swojej własnej drogi Albanii zamiarem twórców było stworzenie filmu ku pokrzepieniu serc, trochę rozliczeniowego, przede wszystkim z krystalicznie czystymi, szlachetnymi w swych intencjach policjantami, funkcjonariuszami państwa. Walczącymi z wrogami zewnętrznymi, wewnętrznymi, własnymi błędami, słabościami, rozliczającymi się z trudną przeszłością. Efekt końcowy trochę miałki i nijaki. Taki papierowy. Trudno powiedzieć, czy to słabość scenariusza, czy gry aktorskiej. Choć jak mówią dobry aktor potrafi zagrać martwego tak, że zawsze przykuje uwagę widza :) W efekcie w rozwijającej się w miarę sprawnie akcji coraz mniej dramatu, filmu sensacyjnego, kryminału, thrillera, a coraz więcej taniego kina akcji klasy B, może paradokumentu. Spróbujcie wbić w skroń człowieka długopis. Patrząc na finałową strzelaninę człowiek mimowolnie się uśmiecha, aż za bardzo widoczny jest brak na planie filmowym policyjnego konsultanta. Paintballowa zabawa. To zastrzeżenie odnosi się także do niektórych wcześniejszych scen. Z sentymentu dodaję punkt za świetną prezentację uzbrojenia. Cała rodzina AK-47, może Type 56, nowiutkich Arsenal-ów. Przyjemność dla oka.