Kenia. Wojsko zdobywa informacje o przypuszczalnym miejscu pobytu groźnych islamskich terrorystów. Wywiad wojskowy przeprowadza akcję rozpoznawczą, trafia za poszukiwanymi do małego domostwa otoczonego cywilami. Tożsamość terrorystów zostaje potwierdzona, przy okazji okazuje się, że w miejscu ich pobytu znajdują się dwie kamizelki wypchane materiałami wybuchowymi oraz kamera, na której zostaną uwiecznione ostatnie słowa sprawców przyszłych samobójczych ataków. Dziesiątki cywili może ucierpieć, wszystko wskazuje na to, że nastąpi to wkrótce, może nawet tego samego dnia, trzeba działać i to szybko. Nadzorująca całą akcję brytyjska administracja, pod kierownictwem generała Bensona (Alan Rickman) i pułkownik Powell (Helen Mirren) podejmuje decyzję, że należy dokonać ataku przy użyciu drona. Jego operator (Aaron Paul), amerykański żołnierz stacjonujący w bazie położonej blisko Las Vegas, w ostatniej chwili zauważa, że w pobliżu oznaczonego budynku znajduje się mała dziewczynka, która sprzedaje chleb na ulicy. Na szczeblu decyzyjnym dochodzi do rozłamu, wojskowi uważają, że należy atakować, bo to cena jednego niewinnego życia, które może ocalić dziesiątki innych osób. Politycy zaczynają się wahać, martwią się, jak to może zostać odebrane przez opinię publiczną, nie chcą pobrudzić sobie rąk i sumienia, rozpoczyna się ważenie plusów i minusów, wysłuchiwania opinii prawników, spychania decyzji na inne osoby, połączeń telefonicznych z ważnymi politykami rozsypanymi po całym globie. A czas ucieka…

Nowy film Gavina Hooda (jego najlepszy od czasu „Tsotsi”, ale to niewielkie osiągnięcie, gdy filmografia obejmuje takie koszmarki jak „X-men Origins: Wolverine”) jest pozycją, która zdecydowanie warto obejrzeć. Jest to obraz współczesnego pola bitwy, krwi przelewanej przy pomocy urządzeń, których operatorzy znajdują się na innym kontynencie, dowódców wskazujących im cele siedząc przy kawie i ciasteczkach w gustownym gabinecie położonym na jeszcze innym kontynencie, konsultując się z politykami grającymi akurat w ping-ponga z chińskimi dziećmi podczas pobytu na drugim końcu świata. Jest to thriller, ale największe emocje wzbudzają w nim nie sceny akcji, wymiany ognia i wojenny dramat oglądany z bliska, ale moralne rozterki, trudne decyzje, które w każdym wypadku zaowocują czymś złym, więc należy wybrać, która jest „słuszniejsza”, i to jak najszybciej, bo czas ucieka, a potem z tym żyć. Historia uderza po głowie, każe zastanowić się nad własnym podejściem do problemu i tego jak wartościujemy pewne kwestie, nie daje prostych rozwiązań, nie uspokaja i nie głaszcze po główce, efekty ostatecznego wyboru są dokładnie takie, jakie być powinny, paskudne i wstrząsające.

http://kinofilizm.blogspot.co.uk

Więcej recenzji i innych materiałów o kinie:
https://www.facebook.com/pages/Kinofilia/548513951865584