Peter (Liam Neeson) i Lisa (Laura Linney) są małżeństwem od ponad dwudziestu lat. Ich świat wydaje się być poukładany: Peter jest odnoszącym sukcesy biznesmanem a Lisa cenioną projektantką butów. Pewnego dnia Lisa znika. Peter jest załamany. Jednak rozpacz zmienia się w furię gdy w komputerze żony znajduje jej intymne zdjęcia z innym mężczyzną. Ten sam człowiek ? Ralph (Antonio Banderas) od lat wysyła Lisie e-maile. Zdruzgotany Peter podejmuje desperacką próbę zmierzenia się z przeszłością żony. Planuje poznać Ralpha i go zabić. Na podstawie opowiadania Bernharda Schlinka (Lektor) specjalista od obsesji i odważny obserwator reżyser Richard Eyre (Notatki o skandalu) przedstawia pełen namiętności thriller. Liam Neeson, Laura Linney i Antonio Banderas w intrygującej historii, gdzie miłość zmienia się w obsesję.
GENEZA FILMU
Kiedy Richardowi Eyre (scenariusz i reżyseria) zaproponowano napisanie scenariusza do filmu Niewinna, przeczytał opowiadanie Bernharda Schlinka i wiele wątków w nim zawartych bardzo go zainteresowało. "Opowiadanie poruszało wiele ważnych dla mnie tematów. Po pierwsze miłość, zdradę i przebaczenie, ale co więcej, poznanie prawdy o drugiej osobie, do tego nieprzyjemnej prawdy o kimś, kogo jak się nam zdawało, bardzo dobrze znaliśmy, a wreszcie świadomość, że można kochać tę nową osobę równie mocno, jak tę którą znaliśmy przedtem. A zatem wiele tu wątków bliskich nam w życiu codziennym, do których należy dodać też relację ojca z córką". Po napisaniu pierwszej wersji scenariusza, Eyre pokazał go pisarzowi Charlesowi Woodowi, z którym pracował nad filmem Iris. "Nasza metoda pracy ? wyjaśnia ? jest bardzo podobna do sytuacji, w której dwie osoby siedziałyby po przeciwnych stronach biurka. Jedyna różnica polega na tym, że jego biurko znajduje się o 160 kilometrów od mojego. W związku z tym, porozumiewamy się przez telefon i e-mailem. Ta forma współpracy pozwala mi na niezwykłą swobodę, ponieważ mam szansę nadać pewien kształt scenariuszowi, przekazać go Charlesowi, który ma swoją szansę na to samo, a potem znów przychodzi moja kolej i pojawia się między nami wymiana, pozwalająca na stworzenie czegoś, zawierającego część każdego z nas, a jednocześnie będąca niezależnym bytem". Tracey Scoffield i Frank Doelger niedawno założyli wytwórnię Rainmark Films i kiedy dyskutowali na tym, jakie filmy chcieliby realizować, Scoffield, która przez kilka lat pracowała w BBC i była zaangażowana w produkcję Iris oraz Królowej sceny Eyre'a, wspomniała o scenariuszu pod tytułem Niewinna, który wzbudził jej ciekawość. Jak sama wyjaśnia: ?Opowiedziałam tę historię Frankowi i silnie podziałała na jego wyobraźnię, a jako że bardzo mi zależało na ponownej współpracy z Richardem, historia była interesująca i istniały duże szanse na zdobycie współfinansowania w Europie, zwróciliśmy się ponownie do Richarda z pytaniem, czy dałby nam szansę nakręcenia filmu na podstawie jego scenariusza?" Doelger dodaje: ?Mnie materiał zafascynował z kilku powodów. Po pierwsze, bardzo chciałem pracować nad filmem, opowiadającym historię miłosną, a jednocześnie dramatem, który sprawdziłby się tylko i wyłącznie z aktorami czterdziesto- lub pięćdziesięciokilkuletnimi ? który miałby sens tylko w przypadku, gdyby jego bohaterowie mieli za sobą jakieś dwadzieścia lat doświadczeń w związkach, co nadałoby mu niezwykłej głębi. Intrygowała mnie też kwestia, czy możliwa jest miłość do dwóch ludzi na raz i czy faktycznie żyją na świecie osoby, dla których jeden partner czy partnerka nie wystarczy, które mają bardzo różne aspekty osobowości, co oznacza dla nich konieczność szukania miłości w kilku źródłach. Nie chodziło jedynie o romans, czy pociąg seksualny, ale o bohaterkę, która uważała, że tylko dwóch mężczyzn pozwoli jej poczuć się w pełni kobietą. Richard i Charles wyszli z takiego założenia i napisali bardzo prowokacyjny, mroczny i niezwykle tajemniczy thriller psychologiczny, który zdawał się zawierać wszystkie te elementy, na jakich zależało nam przy tego rodzaju filmie". Richard Eyre wyjaśnia: "Mając nadzieję, że widzowie poczuli więź z bohaterami filmu, postawiłem przed nimi kilka pytań, pozostawiając je bez odpowiedzi, ponieważ uważam, że rola postaci filmowych nie polega na dostarczaniu gotowych rozwiązań. Film stawia przed widzami pewne zadanie i nie wypełnia go za nich. Niemniej jednak znajdziemy tu i pojednanie i szczęśliwe zakończenie". Produkcja filmu Niewinna rozpoczęła się w lutym 2008 roku, a zdjęcia nakręcono w ciągu ośmiu tygodni w Ealing Studios (Wielka Brytania) oraz we Włoszech.
OBSADA i POSTACI
?Kwestia obsady od początku należała do Richarda ? mówi Tracey Scoffield. - Reżyser takiego kalibru dysponuje wyjątkowymi umiejętnościami, wynikającymi bez wątpienia z jego wieloletniej pracy w teatrze, które odnoszą się do tworzenia obsady i pracy z aktorami. Ma szósty zmysł i wie, kto idealnie pasuje do jakiej roli. Od początku myślał o Liamie, Antonio i Laurze". Richard Eyre pracował już z Liamem Neesonem i Laurą Linney, którzy zagrali małżeństwo w wyreżyserowanej przez niego broadwayowskiej sztuce ?Czarownice z Salem?. Dwójka aktorów wcieliła się w rolę męża i żony po raz trzeci, jako że małżeństwo grali także w filmie Billa Condona Kinsey, co Eyre żartobliwie komentuje słowami "Czuję się bardzo szczęśliwy, mogąc nadal błogosławić ich fikcyjnym małżeństwom". Według Neesona, szansa na ponowną współpracę z Eyre była ważnym powodem, dla którego przyjął rolę Petera. "Im bardziej wczytywałem się w scenariusz, tym bardziej mnie zachwycał, ale dopiero po czwartym czy piątym razie wiedziałem, jak zagrałbym Petera. Wcześniej pracowałem już z Richardem dwukrotnie w teatrze, więc jeśli o mnie chodziło, sprawa była przesądzona... Poza tym on kocha i dba o aktorów i proces tworzenia roli, co nie znaczy, że schlebia twojemu ego. Niemniej jednak zależy mu bardzo na tym co robi i głęboko angażuje się w każdą odgrywaną scenę. Równie ważna jest dla niego ekipa filmowa, dzięki czemu na planie panuje cudowna, przyjazna atmosfera, wyzwalająca kreatywność, nie zaś zakłócające pracę tarcia. Ponadto doskonale znał wszystkie postaci, jako że był też współautorem scenariusza" . Peter jest właścicielem dobrze prosperującej firmy komputerowej, który słowami Neesona "jest bardzo stabilnym emocjonalnie, pewnym siebie mężczyzną, pozostającym od 25 lat w szczęśliwym związku małżeńskim z Lisą. Łączy ich bardzo silna więź, chociaż wiele czasu spędzają oddzielnie. Ich małżeństwo zostaje jednak wystawione na ciężką próbę, kiedy Lisa odchodzi. Peter odkrywa, iż w życiu jego żony były tajemnice, a także drugi mężczyzna, z którym pozostawała przez dwanaście lat w bardzo bliskich relacjach. Wytrąca to Petera z równowagi i wstrząsa jego osobą do głębi, kwestionując wszystko, co brał za pewnik. Producent Frank Doelger uważał, że Neeson idealnie nadawał się do tej roli, ponieważ był "w stanie jednocześnie pokazać niezwykłe opanowanie postaci i zasugerować, iż jest ono jedynie fasadą za którą rozgrywa się dramat emocjonalny". Scoffield dodaje: "Jednym z powodów, dla których ta historia przemawiała do Liama była możliwość pokazania całej gamy ludzkich emocji. Najpierw ma w sobie niewinność i tę błogosławioną nieświadomość prawdziwego stanu rzeczy, po czym dowiaduje się, że jego żona miała romans i trawiony wściekłością odnajduje kochanka, śledzi go, udaje że się z nim zaprzyjaźnia, a potem mamy wrażenie, że zamierza go zabić. Widząc, że ojciec jest bliski obłędu, jego przerażona córka Abigail próbuje interweniować, a Peter ostatecznie zatacza pełne koło i uświadamia sobie, że będzie w stanie zaprzyjaźnić się z tym drugim mężczyzną". Neeson był zachwycony możliwością ponownej współpracy z Laurą Linney. ?Przypominamy partnerów na lekcjach tańca ? wyjaśnia. - Rzadko analizujemy scenę i sposób rozumowania naszych postaci. Po prostu wstajemy i tańczymy razem tak jak czujemy... z Laurą pracuje się bardzo swobodnie i przyjemnie". Linney bez zastanowienia zgodziła się na ponowną współpracę z Eyre i Neesonem. "Po prostu pracuję w gronie przyjaciół. Richard jest wyjątkowym człowiekiem prywatnie, a jeszcze bardziej niezwykłym w roli reżysera. Widać to po tym, co dzieje się na planie... Prowadzi cały projekt, doskonale wiedząc, czego chce, a jednocześnie jest głęboko zaangażowany nie tylko w pracę, ale też w ludzi tworzących ekipę, dzięki czemu dni szybko mijają i wszyscy są w dobrym nastroju. Trudno byłoby mi odmówić jednemu z nich, a już zupełnie niemożliwe, żeby odmówić im obydwu". "Historia zainteresowała mnie przede wszystkim ze względu na postać Lisy ? mówi Eyre ? Jest ona niezwykle zagadkowa i różnie postrzegana przez poszczególne osoby, ale z drugiej strony wydaje mi się, że wszyscy tacy jesteśmy. Na początku stawia pytanie 'czy można kochać dwie osoby?' I to jest główna myśl filmu Niewinna. Jest kobietą, która ma dar kochania, ale nie można się powstrzymać przed rozważaniami, ile to ją musi kosztować. Rodzą się pytania o poczucie winy i konieczność wydzielania pewnych obszarów życia, a ja zostawiam te pytania bez odpowiedzi i nie oceniam jej zachowania ? ani jej nie potępiam, ani nie podziwiam. Uwielbiam postać Lisy, a kreacja Laury Linney sprawia, że nie można jej nie pokochać. Jednocześnie doskonale widzę, że daleko jej od moralnego ideału. Nie jest godna podziwu, ale mi przypomina większość z nas, okupując szarą, a nie czarną czy białą strefę zasad etycznych". Scoffield dodaje: ?Richard obsadził Laurę w tej roli między innymi dlatego, że bardzo niewiele aktorek jest w stanie wzbudzić taką empatię do granej przez siebie postaci, która pozwala uwierzyć, że historia jest prawdziwa i że naprawdę można kochać dwie osoby jednocześnie, darząc je czułością i uwagą. Niezwykle trudno balansować między tymi koncepcjami". Lisa jest słynną projektantką obuwia, która od wielu lat jest szczęśliwą mężatką i według Linney "dyskretnie prowadzi podwójne życie". Aktorka uważa relację Lisy z Ralphem za "interesującą, ponieważ z pozoru niezbyt do siebie pasują. Jednak wyczuwamy u nich głęboki wzajemny szacunek i zrozumienie, jakiego nie znaleźliby nigdzie indziej... To związek, któremu nie można się oprzeć i który jest potrzebny, a nie jedynie romans. Jest w nim szczerość, jakiej żadne z nich nie znajduje poza tą relacją". ?Z Antonio Banderasem pracowało mi się cudownie ? mówi dalej aktorka. - Nieczęsto ma szansę wcielać się w role takie jak ta i świetnie się przy tym bawił. Jest Hiszpanem pełnym entuzjazmu i towarzyszy mu ta rozedrgana, fantastyczna energia, ale też bezbronność, która sprawia, że wszystkie elementy do siebie pasują". Obsadzenie roli Ralpha miało ogromne znaczenie, ponieważ musi on dopełnić trójkąt, stworzony przez Lisę i odzwierciedlać zupełnie inny, tajemniczy wymiar życia kobiety. Jak wyjaśnia Doelger: "Kiedy mieliśmy już zgodę Liama, musieliśmy znaleźć kogoś zupełnie innego do roli drugiego mężczyzny. Wtedy po raz pierwszy Richard pomyślał o Antonio Banderasie, ponieważ ich wygląd zewnętrzny, temperamenty i to, co pokazują na ekranie, stanowi absolutne przeciwieństwo". Eyre bardzo zależało na pozyskaniu Banderasa: "Doskonale pamiętam Antonia z wczesnego filmu Almodovara i widziałem wszystkie jego późniejsze role, w których zawsze zachwycał mnie błyskotliwością oraz umiejętnością kreowania romantycznych postaci pierwszoplanowych, stanowiących połączenie niezwykłego uroku i bardzo rzadko spotykanej pasji oraz inteligencji". Praca z Eyre przyniosła Banderasowi wiele satysfakcji. Jak sam mówi: "Richard jest niezwykle subtelny. Pozwala ci grać i koryguje cię w taki sposób, że nawet nie zauważasz jego reżyserii. Jest bardzo dowcipny i błyskotliwy. Kiedy radzę się go w kwestiach, których nie rozumiem, czuję że nie ma wszystkich odpowiedzi i że sam też szuka, więc obydwaj mamy szansę odkryć coś nowego. To co jest od razu oczywiste to fakt, że wywodzi się ze świata teatru i wiele wie o specyfice aktorów i aktorstwa, co nie zdarza się często w środowisku filmowym. Reżyserzy bywają genialni, ale niekoniecznie jeśli chodzi o aktorstwo. Potrafią nadać filmowi doskonały rytm, ale nie reżyserują aktorów wychodząc z założenia, że to nasz świat, w który sami powinniśmy się zagłębić, żeby załatwić nasze sprawy". Pomimo, iż Banderas czuł, że może liczyć na silne wsparcie reżysera, rola go przytłaczała: "Zastanawiając się nad moją postacią, znalazłem w mniej mnóstwo aspektów i odcieni. Kryło się w nim wiele tajemnic i prawie bałem się szukać w sobie tego, co mogło należeć do Ralpha. Wymaga to ćwiczenia w szczerości, które bywa bolesne. Zmusza do przyjrzenia się samemu sobie, wizerunkowi jaki prezentujesz na zewnątrz, twoim cechom charakteru, temu kim naprawdę jesteś. Postać Ralpha w ten czy inny sposób wyraża wszystkie te różnorodne aspekty, a ja musiałem zebrać się na odwagę, żeby je wydobyć na światło dzienne i być na tyle bezbronnym, żeby nie grać metodycznie, lecz codziennie odkrywać prawdziwe oblicze Ralpha". Jako scenarzysta, Eyre ma intrygujące podejście do postaci Ralpha: "Ralph jest kanciarzem, oszustem, niebieskim ptaszkiem. Jest gościem, który idzie przez życie wykorzystując własny wdzięk i zdolność manipulowania. Jest też jednak romantykiem, w pełnym tego słowa znaczeniu i szczodrze obdarza uczuciami. Jednak w pełni rehabilituje go szalony optymizm. Jak sam mówi, upiększa świat. Widzi wszystkie jego wady i próbuje je upiększyć. Oczywiście, nie da się żyć z Ralphem, ale on i Peter w pewnym sensie stanowią aspekty tej samej osoby, zaś przebywanie w towarzystwie Ralpha to czysta przyjemność. Jest fantastą, który snuje szalone opowieści o swojej pracy, zdając sobie sprawę, że jest oszustem, ale to jego sposób na podróż przez życie. Uwielbia Lisę szczerze i bezgranicznie. A zatem jego sytuacja, w pewnym sensie jest tragiczna, gdyż jest bankrutem, siedział w więzieniu, mieszka w piwnicy, zajmując się żółwiami i kotłem grzewczym, lecz tym co go ratuje, jest jego niezachwiana wiara, że będzie lepiej". Banderas dodaje: ?Myślę, że brakuje mu pewności siebie, chociaż udaje coś wręcz przeciwnego. Jest kłamcą ? kiedy prawda wychodzi na jaw, przypomina marionetkę, której odcięto sznurki i nagle stała się nikim, niczym, fantazją, bez prawa żeby się pożegnać. Kiedy udajesz dwie osobowości, żyjesz w ciągłym napięciu, nie masz szansy się zrelaksować. Ralph jest marzycielem, który prezentował się jako zupełnie inna osoba, a kiedy okazało się, że nie będzie w stanie zrealizować tej fantazji, po prostu zaczął okłamywać sam siebie. Czasem wydaje się, że wierzy w te kłamstwa bardziej niż w swoją rzeczywistość". "W jego charakterze wyraźnie zaznaczają się elementy, które portretowałem już w innych rolach podczas mojej aktorskiej kariery. Jakimś sposobem, wszystkie one zbiegły się w tej jednej postaci ? nawet cechy bohaterów Almodovara, które grałem wiele lat temu, zwłaszcza w Zwiąż mnie ? postaci niezwykle delikatnych, które na początku filmu mogą sprawiać wrażenie bardzo silnych". Liama Neesona fascynował sposób, w jaki te dwie bardzo różne postaci męskie zostały pokazane. "Ralph w zasadzie jest fantastą. Udaje kogoś, kim nie jest, dżentelmena wykształconego w Eton i na Oxfordzie, pochodzącego z arystokratycznej rodziny. Jednak to wszystko jest kłamstwem, a on zupełnie zaplątał się w świecie własnych wymysłów. Z drugiej strony ma niezwykły instynkt samozachowawczy i zawsze widzi szklankę w połowie pełną. Stanowi przeciwieństwo granej przeze mnie postaci, która ma pewne bezpieczeństwo finansowe i emocjonalne. On z kolei wymyśla swoje życie dzień za dniem, aczkolwiek w bardzo wdzięczny sposób. Relacja Petera i Ralpha zmienia się, ponieważ obydwaj odkrywają coś o sobie, czego nie wiedzieli wcześniej. Zdecydowanie doświadczają samopoznania, swoistego oświecenia, które może im pomóc na dalszym etapie życia. Banderas dodaje: "Ciekawe w filmie jest to, że Lisa nie związuje się z innym mężczyzną, dlatego że jej małżeństwo kuleje. Wiedzie z Peterem udane życie, tworzą rodzinę. Nie można więc usprawiedliwić romansu w ten sposób. Wydaje się raczej, że drugi mężczyzna daje jej to, czego nie może zapewnić jej mąż. Ona to akceptuje i kocha Petera mimo wszystko. Jest to bardzo specyficzny, niezwykle prywatny obszar jej życia. Otwarty umysł Lisy pozwala jej zrobić krok dalej i wzbogacać swoje życie nie odczuwając żadnych wyrzutów sumienia. Ralph zapewnia jej element romantyzmu, a jednocześnie jest tak bezbronny, że Lisa znajduje przyjemność pozwalając mu realizować jego fantazje. Ona jest dla niego wszystkim. Jest jedyną prawdziwą rzeczą w jego życiu. Cała reszta ma potencjał, który nigdy nie nabiera realnej formy". Franka Doelgera ciekawił też trójkąt, jaki tworzą trzy główne postaci: "Fascynujące jest przede wszystkim to podstawowe pytanie, czy istnieją ludzie, którzy potrzebują w życiu więcej niż jednego partnera jednocześnie. Myślę, że Lisa jest bohaterką, która wyda się wielu widzom znajoma. Pozostaje w udanym związku małżeńskim i ma oparcie w mężu, który ewidentnie jest jej źródłem siły, kotwicą pozwalającą się jej twórczo wyrażać. Jest też jednak kobietą, która potrzebuje czegoś więcej. Chociaż ważne jest dla niej stabilne małżeństwo, jako kobieta funkcjonująca w świecie mody, zafascynowana pięknymi rzeczami, odczuwa potrzebę bycia z kimś, kto rozumie ten świat. Wtedy spotyka Ralpha, który sprawia, że wszystko wydaje się piękniejsze niż w rzeczywistości, który każdej sytuacji dodaje splendoru, magii i romantyzmu, który ubarwia i uprzyjemnia jej podróże służbowe". "Kiedy Lisa nawiązała romans ? mówi dalej Banderas ? i bardzo wprawnie zorganizowała swoje życie tak, żeby ci dwaj mężczyźni się ze sobą nie spotkali, nie przyszło jej do głowy, że mimo wszystko, może do tego dojść. To niezwykle fascynujące, obserwować co się dzieje, kiedy spotyka się dwóch tak różnych mężczyzn i jak radykalnie zmienia się opinia Petera o kochanku żony i opinia widzów o kochanku Lisy, wraz z poznawaniem kolejnych szczegółów. Nigdy nie mamy pewności, co wydarzy się za chwilę". Innym źródłem problemów w życiu Petera jest fakt, że nie akceptuje związku córki, Abigail, granej przez Romolę Garai. Jak mówi Richard Eyre: "Jej kreacja w filmie Nie oddam zamku zrobiła na mnie piorunujące wrażenie i od tamtej pory śledzę jej karierę, więc cieszę się, że została trzecim członkiem rodziny ? a kiedy patrzy się na ich troje, rodzinne podobieństwo jest wprost niesamowite". Postać córki została rozbudowana na postawie cech zawartych w opowiadaniu i znalazła się w fabule w nowym kształcie. Eyre wyjaśnia: "Nie będę udawał, że nie mam wobec niej silnych uczuć, ponieważ mam córkę, którą uwielbiam i zawsze zdawałem sobie sprawę z zagrożenia i potencjalnej katastrofy jaką jest brak porozumienia. To może być bardzo uciążliwa relacja. W filmie Peter odbiera lekcję uczuć. Jest wycofany emocjonalnie, nie okazuje uczuć i jest nieco zazdrosny wobec potencjalnego zięcia. Żywi też do córki urazę za to, że nie spełniła pewnej obietnicy, ale w trakcie filmu godzi się z faktem, iż Abigail jest tym, kim jest i obydwoje dochodzą do porozumienia. A zatem historia się rozwija, a Peter uczy się wyrażać swoje uczucia tak, jak nie był w stanie zrobić tego na początku filmu". Romola Garai była zachwycona propozycją roli: "Bardzo mi zależało, żeby pracować z Richardem. Posiada on niezwykłą umiejętność przekonania cię, że coś co zrobiłeś, a co mu się spodobało, było twoim pomysłem. Zdecydowanie nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że trzeba być trudnym człowiekiem, żeby być geniuszem, ponieważ on jest idealnym przykładem na to, że tak nie jest. Traktuje ludzi serdecznie i wspaniałomyślnie, przez co chcą spełniać jego oczekiwania". ?To była adaptacja Richarda ? kontynuuje aktorka ? więc zarówno bohaterowie jak i relacja ojca z córką była dla niego bardzo ważna. Abigail nie rozumie ojca, więc większość jego zachowań całkowicie ją deprymuje. A przede wszystkim czuje wobec niego złość za to, że w jej rozumieniu przez całe życie ją lekceważył, co sprawia, że często reaguje nieuzasadnioną wściekłością na jego decyzje... Rzecz jasna zdrada matki nie jest tym samym, co zdrada żony, w związku z czym Abigail podchodzi raczej racjonalnie do faktu, że jej matka wiodła życie, o którym córka nie miała pojęcia i nie traktuje tego w kategoriach zdrady?.
STRONA WIZUALNA
Richard Eyre jest zdeklarowanym zwolennikiem współpracy, w której "wszyscy dokładają cegiełkę do czegoś, co staje się czymś więcej, niż sumą składowych. Ja zapoczątkowałem ten projekt, ale na pewnym etapie, przestaje być mój i staje się wspólną własnością, każdy ma w nim swój udział". Mając to na uwadze, zależało mu na zebraniu jak najlepszej ekipy. Mimo, iż wcześniej nie spotkał się na planie z Harisem Zambarloukosem, twierdzi: "Wspaniale się z nim pracowało ? wygląda na to, że nadajemy na tych samych falach. To było ekscytujące, ponieważ operator w największym stopniu decyduje o wyglądzie filmu i jego kształcie pod względem rytmu i sposobu w jaki twoja wizja staje się wizją zbiorową". Tracey Scoffield dodaje: ?W przypadku tego filmu wybór operatora był niezwykle istotny, ponieważ zdawaliśmy sobie sprawę, że na papierze ta historia może wyglądać jak kameralny dramat. Jednak znaliśmy niezwykle intensywny emocjonalnie film Petera Notatki o skandalu i zależało nam, żeby film Niewinna miał podobny styl, utrzymany w tonie thrillera psychologicznego. Fabuła dała nam w tej kwestii pole do popisu, zwłaszcza kiedy Peter śledzi Ralpha. W związku z tym zależało nam na operatorze elastycznym, twórczym, który ma lekką rękę i nawiąże kreatywną współpracę z Richardem, mającym zawsze bardzo dobrą relację z operatorami. Nigdy wcześniej nie pracowali razem, ale gdy tylko Richard poznał Harisa, wiedział, że to właściwy człowiek do tego filmu, który jak się okazało wniósł do niego więcej, niż oczekiwaliśmy, nadając mu styl prawdziwego thrillera. Film jest cudownie wystylizowany, a Haris wprowadził wiele elementów, jak chociażby kręcenie przez okna, które tworzą atmosferę niepokoju i napięcia". Kiedy operator Haris Zambarloukos przeczytał scenariusz, spotkał się z Richardem Eyre, żeby ogólnie omówić stronę wizualną filmu. Zambarloukos mówi: ?Myślę, że warto ustalać, jak film będzie wyglądał dopiero na etapie preprodukcji. Jeśli ma się od początku za bardzo przemyślaną wizję, nie zostaje miejsce na odkrywanie nowych rzeczy. Richard odniósł się do kilku innych filmów, a przede wszystkim do zdjęć Nan Goldin. Przedstawiają one w sposób niezwykle szczery przyjaciół fotografki w bardzo intymnych sytuacjach i otoczeniu, co pozwala się domyślić, że została zaproszona do prywatnych obszarów życia osoby fotografowanej. Są one pięknie, ale chaotycznie oświetlone. Myślę, że to coś wyjątkowego, sprawić, żeby widzowie poczuli, iż zostali zaproszeni do obejrzenia czegoś, czego tak naprawdę nie powinni oglądać lub wiedzieć. Przy okazji dodatkowo utwierdziłem się w czymś, o czym byłem przekonany od dawna, a mianowicie, że jeśli mamy do dyspozycji naturalny snop światła, nie należy oświetlać nim twarzy postaci, lecz zostawić je gdzieś w tle, żeby było dostrzegalne, ale nie wyglądało na zaaranżowane. Wtedy ma się wrażenie, że pogoda jest przepiękna, wnętrze urokliwe, a wszystko wydaje się nieco bardziej naturalne i szczere, a przez to intymne". "Wiele rozmawialiśmy o nadaniu miejscom i obrazom z przeszłości innego wyglądu i zdecydowaliśmy się tego nie robić. Film jest taką mieszanką rzeczywistości/fantazji, dobrego/złego, miłości/pożądania, że wprowadzając wizualne rozróżnienia, wprowadza się kategorie, a my próbujemy powiedzieć, że nie osądzamy moralnej postawy bohaterów. Jedynie obserwujemy miłość pomiędzy ludźmi i jej znaczenie dla nich, w związku z czym obrazy powinny być pozbawione elementów rozróżniających, na tyle na ile to możliwe. Skupiliśmy się więc głównie na tym, żeby film miał atmosferę thrillera. Podkreślaliśmy to za każdym razem, kiedy mieliśmy po temu okazję i wzmacnialiśmy elementy suspensu, ponieważ wzruszające i znaczące zakończenie staje się dzięki temu o wiele bardziej zaskakujące i mocne". Gemma Jackson, autorka scenografii była zainteresowana projektem, ponieważ pracowała już z Richardem Eyre nad filmem Iris, co uważa za jedno ze swoich największych osiągnięć oraz dlatego, że jak mówi ?Uwielbiam styl pisarski Schlinka i chociaż oryginalne opowiadanie zostało znacząco zmienione, wciąż wyczuwa się w nim charakterystyczne motywy tego pisarza.? Frank Doelger chciał, żeby scenografia dyskretnie ujawniała podwójne życie Lisy: "Chcieliśmy zachować jak największą autentyczność, ale też sprawić, żeby światy w jakich obracały się nasze postaci były jasno określone, pozwalając od razu zauważyć dwie strony życia Lisy". W tym celu Jackson wykorzystała scenografię, żeby pokazać osobowość poszczególnych bohaterów. Zarówno Lisa jak i Peter odnoszą sukcesy zawodowe i łączy ich silny, długoletni związek małżeński, więc "ich dom znajdował się w pięknej okolicy w Cambridge, a my staraliśmy się nadać mu to wrażenie podmiejskiej zamożności, komfortu i relaksu". Postać Petera jest "nieco bardziej zamknięta w sobie, więc jego biuro to odzwierciedla i jest o wiele prostsze i bardziej schludne, w porównaniu z gabinetem Lisy, bardziej nastrojowym i artystycznym". Projektantka kostiumów, Phoebe de Gaye z powodzeniem pokazała różnicę między dwoma głównymi bohaterami. "Chodziło tak naprawdę o pokazanie kontrastu pomiędzy dwoma mężczyznami, którzy drastycznie się od siebie różnią. Peter jest odnoszącym sukcesy, ale pozbawionym próżności biznesmenem, zaś Ralph wręcz przeciwnie. Odgrywa rolę angielskiego dżentelmena, ale to jedynie gra, przedstawienie. Wciąż przechowuje swoje piękne garnitury, które zostały dla niego wykonane na zupełnie innym etapie jego życia. Widać już na nich upływ czasu, ale on stara się zachowywać status quo, chociaż jest to niemożliwe. Trzeba było pokazać to z dużym wyczuciem. Kiedy widz ogląda go po raz pierwszy, Ralph musi wyglądać na prawdziwego biznesmena. Dopiero przy zbliżeniach podczas gry w szachy, zauważalne stają się drobne niedociągnięcia." Kolekcję Lisy stworzył projektant obuwia, Rupert Sanderson, a de Gaye częściowo oparła się na jego pomysłach, tworząc styl ubierania się głównej bohaterki: ?Kiedy poszłam się zobaczyć z Rupertem, zauważyłam, że wszyscy którzy z nim pracowali byli świetnie i stylowo ubrani, ale panowała tam dyskretna elegancja, ponieważ cała uwaga skupiała się na butach, więc starałam się te same zasady zastosować w przypadku Lisy". Rupert Sanderson był zachwycony udziałem w projekcie i faktem, że mógł oglądać swoje buty zajmujące cały kadr na ekranie. Mówi, że kiedy Richard Eyre przyszedł obejrzeć jego kolekcję "zainteresował go zwłaszcza jeden projekt pantofli na wysokim obcasie, bardzo prostych, z eleganckim czubkiem w kształcie migdała i całkowicie pozbawionych szwów". Sanderson rozumiał też znaczenie butów w filmie, jako że fabuła zawiązuje się wraz z listem odnalezionym w obcasie.
OPOWIADANIE BERNHARDA SCHLINKA
Niemiecki pisarz Bernhard Schlink zyskał światową sławę powieścią ?Lektor?, która została przetłumaczona na 39 języków i która jako pierwsza niemiecka książka dotarła na 1 miejsce listy bestsellerów The New York Times. Opowiadanie 'Tamten mężczyzna', na którym oparty jest film, pochodzi ze zbioru 'Coraz dalej od miłości', opisującego jej różne aspekty. Zachowując strukturę i wątek opowiadania, Richard Eyre i Charles Wood musieli je rozwinąć i wzbogacić o filmową narrację. Tracey Scoffield wyjaśnia: "Oryginalne opowiadanie skupia się na jednym mężczyźnie i jest bardzo refleksyjne, więc Richard musiał je rozbudować i wprowadzić do fabuły postaci, które ten człowiek wspomina. Dokonał kilka bardzo ciekawych wyborów, jeśli chodzi o to, które elementy oryginalnego opowiadania odrzucić, a które zachować, po części z przyczyn praktycznych, a po części ze względów artystycznych. Dodał też mechanizmy filmowe, to znaczy granice czasowe i podział na wątki. Opowiadanie ma formę linearną i zawiera sporo wspomnień z przeszłości. Nasz film celowo został rozbity na różne płaszczyzny czasowe, żeby zachować element suspensu dla widowni, jeśli chodzi o to, co się naprawdę wydarzyło w przeszłości". Eyre dodaje: ?Opowiadanie jest umiejscowione w małym miasteczku w Niemczech, a dwie główne postaci są starsze i mają syna i córkę. Ona jest muzykiem w orkiestrze i oryginalnie chciałem, żeby Lisa była skrzypaczką w kwartecie smyczkowym, ale producenci powiedzieli mi, że mają wrażenie, że gdzieś to już widzieli. To nie był element, który stanowiłby łącznik ze współczesnym światem. Porozmawialiśmy o tym z Charlesem ? bohaterka musiała podróżować po świecie i mieć własne życie oraz być twórcza. Braliśmy więc pod uwagę świat mody, a potem miałem okazję porozmawiać z córką jednego z producentów, która była projektantką obuwia. Poczułem, że to idealny wybór, ponieważ ktoś taki trzyma się raczej na uboczu i nie paraduje po wybiegu. Wystarczy im pozycja w drugim rzędzie, a poza tym robią coś, co jest niezwykle wyrafinowane z technicznego punktu widzenia. Projektowanie butów, a zwłaszcza szpilek to bardzo złożony proces technologiczny, który w efekcie daje piękne przedmioty".
OBSADA
Liam Neeson - Peter Liam Neeson zaliczany jest do grona najlepszych aktorów pierwszoplanowych. Udowodnił swój niezwykle szeroki warsztat rolą Oskara Schindlera w filmie Stevena Spielberga Lista Schindlera (1993), za którą był nominowany do Oscara, nagradzaną kreacją irlandzkiego bohatera w filmie Michael Collins (1996) czy też rolą kontrowersyjnego seksuologa, Alfreda Kinseya w docenionym przez krytykę filmie Kinsey (2004). W roku 2007 Neeson skończył pracę nad filmem Pierre Morela Uprowadzona. Neeson gra w nim byłego żołnierza, tropiącego albańskich handlarzy ludźmi, którzy porwali jego córkę. W przeboju Opowieści z Narnii: Książę Kaspian, ponownie użycza głosu Lwu, Aslanowi. W roku 2005 można było go oglądać w epickim obrazie o krucjatach Królestwo Niebieskie w reżyserii Ridleya Scotta. Zagrał też w tym samym roku w filmie Batman - Początek, w reżyserii Christophera Nolana. W roku 2003 Neeson dołączył do Hugh Granta, Emmy Thompson i Keiry Knightly w filmie To właśnie miłość, wyreżyserowanym przez Richarda Curtisa na podstawie jego scenariusza. W roku 2002 Neeson powrócił na Broadway i zagrał u boku przyjaciółki, Laury Linney w klasyku Arthura Millera ?Czarownice z Salem?. Za swoją kreację Johna Proctora, Neeson zdobył nominację do nagrody Tony. W roku 2001 zagrał u boku Harrisona Forda w opartej na faktach tragedii rosyjskiego atomowego okrętu podwodnego K-19, a także wystąpił z Sandrą Bullock w czarnej komedii Charlie Cykor (2000). Neeson zagrał też w fenomenie kinowym Gwiezdne Wojny: Część I ? Mroczne widmo (1999) jako Qui-Gon Jinn, mistrz Jedi, którzy przekazuje swoją mądrość i Moc Obi-Wan Kenobi oraz młodemu Anakinowi Skywalkerowi. W tym samym roku zagrał też u boku Catherine Zeta-Jones w filmie Jana De Bonta Nawiedzony (1999). Ponadto zagrał też w adaptacji filmowej Nędzników Victora Hugo, jako Jean Valjean, w doborowym towarzystwie Geoffrey'a Rusha, Umy Thurman i Claire Danes. Również w tym samym roku wcielił się w postać Oscara Wilde'a w nowej sztuce Davida Hare, ?The Judas Kiss?, którą wystawiono na londyńskim West Endzie, a potem na Broadwayu. Neeson zagrał tytułową rolę w filmie Neila Jordana Michael Collins (1996), za którą otrzymał nagrodę dla Najlepszego Aktora na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, nominację do Złotego Globu dla Najlepszego Aktora oraz prestiżową nagrodę Evening Standard Award w tej samej kategorii. W Wenecji film zdobył najwyższe trofeum ? Złotego Lwa. Światową sławę aktor zdobył w roku 1993, tytułową rolą w Oscarowym filmie Lista Schindlera. Zdobył nominację w kategorii dla Najlepszego Aktora oraz nominacje do Złotego Globu i nagrody BAFTA. Urodzony w Irlandii aktor, po skończeniu Uniwersytetu w Queens w Belfaście na wydziale fizyki, informatyki i matematyki, chciał zostać nauczycielem. Odłożył jednak nauczanie i w roku 1976 dołączył do prestiżowego Lyric Players Theatre w Belfaście ('nie ma lepszej szkoły dla aktora'), debiutując w sztuce Josepha Plunketta ?The Risen People?. Po dwóch latach spędzonych w Lyric Players, dołączył do słynnego teatru Abbey Theatre w Dublinie. Neeson wystąpił w ramach Abbey Theatre Festival w sztuce Briana Friela ?Translations? oraz produkcji Seana O?Casey?a ?The Plough and the Stars? dla Royal Exchange Theatre w Manchesterze, co zaowocowało nagrodą dla najlepszego aktora. W roku 1980 zwrócił na siebie uwagę Johna Boormana rolą Lenniego w sztuce 'Myszy i ludzie' Johna Steinbecka i ten obsadził go w swojej epickiej sadze z czasów króla Artura, Excalibur. Od czasu ekranowego debiutu, Neeson wystąpił w ponad 40 filmach, wcielając się w wiele różnorodnych postaci. Można go było między innymi oglądać w epickim remake'u Buntu na Bounty Dino DeLaurentiisa (1984), w reżyserii Rogera Donaldsona z udziałem Mela Gibsona i Anthony Hopkinsa; w docenionym przez krytykę filmie Lamb (1986), który przyniósł mu nominację do Evening Standard Drama Award za jego sugestywną kreację księdza, dręczonego wątpliwościami wobec własnej wiary; Duecie na jeden instrument Andrieja Konczałowskiego (1986) u boku Julie Andrews; jako terrorystę w Modlitwie za konających (1987) z Mickey'em Rourke i Bobem Hoskinsem; i jako jezuickiego duchownego w Misji Rolanda Joffe (1986) z Robertem DeNiro i Jeremy Ironsem. Neeson zyskał sobie uznanie krytyki rolą głuchoniemego weterana z Wietnamu u boku Cher w dramacie sądowym Petera Yatesa Podejrzany (1987), a także żywiołowego irlandzkiego rzeźbiarza u boku Diane Keaton w Dobrej matce (1988) oraz naukowca Peytona Westlake, którego oszpecający wypadek zmusza do życia w ukryciu w thrillerze fantasy Człowiek ciemności Sama Raimi (1990). Kolejnym filmem Neesona był mroczny, współczesny dramat Davida Lelanda Wielki człowiek. W roku 1992 zagrał nazistowskiego inżyniera w filmie Na ziemi wroga, adaptacji bestsellerowej powieści Susan Isaac ?Światło w mroku? wyreżyserowanej przez Davida Seltzera i z udziałem Michaela Douglasa, a także skompromitowanego policjanta, oskarżonego o morderstwo w erotycznym thrillerze Podejrzenie. Neeson wystapił też u Woody?ego Allena, jako wrażliwy historyk sztuki, starający się zdobyć serce Mii Farrow i Judy Davis w kontrowersyjnym obrazie Mężowie i żony (1992). Wśród wielu innych filmów z jego udziałem, należy wspomnieć o Nell Michaela Apteda (1994) z udziałem Jodie Foster i Natashy Richardson; Wczoraj i dziś (1996) z Meryl Streep oraz Rob Roy'u Michaela Canton-Jonesa (1995), w którym wcielił się tytułową postać u boku Jessiki Lange. W roku 1993 Neeson zadebiutował na Broadwayu w sztuce 'Anna Christie' na deskach Roundabout Theater u boku Natashy Richardson i za swoją kreację zdobył nominację do nagrody Tony?. Laura Linney - Lisa Rok 2008 był pamiętny dla Laury Linney. Zdobyła nominację do Oscara w kategorii Najlepsza Aktorka Pierwszoplanowa za rolę w przeboju kinowym Rodzina Savage, gdzie partnerował jej Phillip Seymour Hoffman. Zagrała też w docenionym przez krytykę miniserialu HBO John Adams, gdzie ponownie spotkała się z Paulem Giamatti a także zakończyła zdjęcia do filmu Jamesa Ivory City of Your Final Destination, z udziałem sir Anthony Hopkinsa. Za rolę w filmie Kennetha Lonergana Możesz na mnie liczyć, Linney otrzymała nominację do Oscara, nagrody SAG, Złotego Globu i Independent Spirit Award. Za kreację w tym filmie New York Film Critics Circle i National Society of Film Critics wyróżniły ją nagrodą dla Najlepszej Aktorki. Linney może też pochwalić się nominacją do Złotego Globu i Independent Spirit Award za rolę w filmie Walka żywiołów. W roku 2004 zagrała w obrazie Kinsey, wyreżyserowanym przez Billa Condona i z udziałem Liama Neesona, za rolę w którym otrzymała nominację do Oscara, Złotego Globu i SAG. National Board of Review przyznało jej nagrodę dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej za ten sam film. W roku 2003 Linney pojawiła się w doborowej obsadzie filmu To właśnie miłość. W tym samym roku można było ją też oglądać w Rzece tajemnic w reżyserii Clinta Eastwooda, za rolę w którym Laura Linney zdobyła nominację do nagrody BAFTA dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej. Wystąpiła ponadto w filmach Kongo, Władza absolutna, w reżyserii Clinta Eastwooda, Lęk pierwotny, u boku Richarda Gere, Truman Show z Jimem Carrey'em, Świat zabawy, Olej Lorenza, Dave, Szachowe dzieciństwo, Uśmiech losu, Przepowiednia, Życie za życie, P.S., Egzorcyzmy Emily Rose, Ściśle tajne, Człowiek roku, Nauka jazdy, Duchy Jindabyne oraz Niania w Nowym Jorku. W roku 2004 Laura pojawiła się w czterech odcinkach serialu 'Frazer', jako partnerka doktora Frasiera Crane, Charlotte. Za swoją kreację zdobyła w tym samym roku nagrodę Emmy w kategorii Best Outstanding Guest Actress in a Comedy Series (najlepsza aktorka występująca gościnnie w serialu komediowym). Aktorka ma też drugą statuetkę Emmy w kategorii Outstanding Lead Actress (Najlepsza pierwszoplanowa kreacja żeńska) za serial 'Wild Iris' z Geną Rowlands. Linney ukończyła Juilliard. W tym roku, aktorka wystąpiła w sztuce 'Les Liaisons Dangereuse' Christophera Hamptona. Była nominowana do nagrody Tony za kreację w 'Czarownicach z Salem' u boku Liama Neesona. Po 12 latach Linney zagrała też ponownie na Broadwayu w produkcji 'Sight Unseen' Donalda Marguliesa. Za rolę Patricii zdobyła zdobyła nominację do nagrody Tony oraz nominacje Drama League, Drama Desk Club oraz Outer Critic Circle. Zagrała też na Broadwayu w spektaklach 'Szósty stopień oddalenia?, ?Mewa?, ?Hedda Gabler' za którą zdobyła w roku 1994 nagrodę Calloway Award, 'Holiday' Phillipa Barry z Tony Goldwynem, ?Honour?, ?Sight Unseen?, za którą zdobyła nagrody Theatre World Award oraz nominację do nagrody Drama Desk i ?Landscape of the Body? Johna Guare na deskach Yale Repertory Theatre. Antonio Banderas ? Ralph Od kiedy amerykańska publiczność poznała go za sprawą filmu Królowie mambo, Antonio Banderas jest jedną z największych gwiazd swojego pokolenia. Zyskał sobie uznanie krytyki rolami filmowymi, telewizyjnymi i teatralnymi oraz dokonaniami reżyserskimi. W roku 2005 otrzymał własną gwiazdę w hollywoodzkiej Alei Sław. Aktor po raz drugi stanął za kamerą, żeby nakręcić hiszpański film El Camino De Los Ingleses (Letni deszcz). Jest to opowieść o dojrzewaniu, pierwszych miłościach, pożądaniu i obsesjach przyjaciół spędzających razem wakacje pod koniec lat siedemdziesiątych. Jego debiut reżyserski to Wariatka z Alabamy, w którym zagrała jego żona, Melanie Griffith. Banderas skradł wszystkie sceny w hicie z roku 2004 Shrek 2, użyczając głosu Kotowi w Butach i ponownie wcielił się w tę rolę w kontynuacji, zatytułowanej Shrek Trzeci. Ostatnio można go oglądać u boku Morgana Freemana w dramacie kryminalnym The Code. W roku 2003 Banderas otrzymał nominację do nagrody Tony dla Najlepszego Aktora w Musicalu za swój Broadwayowski debiut na deskach Roundabout Theater Company w spektaklu ?NINE?, inspirowanym filmem Felliniego Osiem i pół. Jest też zdobywcą nagród Best Actor Drama Desk Award, Outer Critics Circle Award, Drama League Award oraz Theatre World Award. Inne filmy z jego udziałem to Wytańczyć marzenia czy długo oczekiwana kontynuacja Legenda Zorro z Catherine Zeta-Jones. Banderas współpracował z największymi reżyserami i aktorami Hollywood, w tym z Robertem Rodriquezem przy Desperado z udziałem Salmy Hayek oraz w kontynuacji Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2 z Johnny Deppem; w filmie Grzeszna miłość z Angeliną Jolie; Evicie Alana Parkera z Madonną, za który otrzymał pierwszą nominację do Złotego Globu, w Masce Zorro Martina Campbella, za rolę w którym dostał drugą nominację do Złotego Globu dla Najlepszego Aktora, w Wywiadzie z wampirem Neila Jordana z Tomem Cruise i Bradem Pittem; Filadelfii Jonathana Demme?a z Tomem Hanksem i Denzelem Washingtonem; Domu dusz Bille'go Augusta z Meryl Streep i Glenn Close oraz Femme Fatale Briana de Palmy. Warto też wspomnieć innych filmach z udziałem aktora: trylogii Mali agenci, Rapsodii Miami, Czterech pokojach, Zabójcach, Nigdy nie rozmawiaj z nieznajomym, Zbyt wiele, Trzynastym wojowniku, Kumplu do bicia czy Ballistic. Trzecią nominację dla Najlepszego Aktora do Złotego Globu aktor otrzymał za rolę Pancho Villa w produkcji HBO z 2003 roku 'Pancho Villa we własnej osobie'. Urodzony w hiszpańskiej Maladze Banderas uczęszczał do School of Dramatic Arts w rodzinnym mieście i po jej ukończeniu rozpoczął karierę aktorską w niewielkiej, miejscowej trupie teatralnej. Potem przeniósł się do Madrytu i został członkiem zespołu prestiżowego Teatru Narodowego Hiszpanii. W roku 1982 Banderas zdobył rolę w filmie scenarzysty/reżysera Pedro Almodovara, Labirynt namiętności. Był to pierwszy z pięciu filmów, jakie aktor zrealizował z Almodovarem. Pozostałe to Matador, Prawo pożądania, Kobiety na skraju załamania nerwowego i Zwiąż mnie. Międzynarodowy sukces tych filmów otworzył mu drzwi do Hollywood. Romola Garai - Abigail Najnowsze filmy z udziałem Garai to nagradzany obraz Joe Wrighta, Pokuta, Angel Francoisa Ozona, Głos wolności Michaela Apteda, Scoop ? gorący temat Woody Allena i Jak wam się podoba Kennetha Branagha. Aktorka zagrała też w filmie Damiena O?Donnella, Ja w środku tańczę, za który zdobyła nagrodę dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej London Film Critics Awards oraz nominację do nagrody BIFA. Wystąpiła też w Vanity Fair. Targowisko próżności, Dirty Dancing 2 Guy'a Ferlanda, Nicholasie Nickleby Douglasa McGratha i Nie oddam zamku Tima Fywella. Na małym ekranie zagrała rolę Mary Bryant w serialu 'Niesamowita podróż', Gwendolyn w serialu ?Daniel Deronda?, młodą Judi Dench w ?Ostatniej seksbombie' w reżyserii Gilliesa McKinnon oraz w ?Attachments?. Garai wystąpiła też niedawno w spektaklach Royal Shakespeare Company ?Król Lir', 'Mewa' i ?Calico?.
REALIZATORZY
Richard Eyre ? scenariusz/reżyseria Richard Eyre jest znany przede wszystkim jako reżyser teatralny, ale posiada też szerokie doświadczenie w reżyserii telewizyjnej i filmowej, ostatnio przy filmie Notatki ze skandalu oraz Iris, do którego współtworzył też scenariusz. Film zdobył trzy nominacje do Oscara i sześć nominacji do nagrody BAFTA. W latach 1978 -1980 był producentem serialu BBC ?Play for Today? i wyreżyserował dla BBC wiele filmów, w tym ?Tumbledown?, ?Country?, ?Suddenly Last Summer?, ?The Imitation Game? i ?The Insurance Man?. W roku 1993 jeden z sezonów BBC poświęcono jego filmom. Pełnił rolę dyrektora artystycznego teatrów Edinburgh Lyceum Theatre, Nottingham Playhouse oraz Royal National Theatre (w latach 1988 ? 1997). Wyreżyserował tam 27 spektakli, zaś wyprodukował ponad 100 z których wiele trafiło potem na Broadway. Wyreżyserował między innymi 'Czarownice z Salem'. Pracował z wieloma wspaniałymi aktorami - Judi Dench, Paulem Scofieldem, Maggie Smith, Vanessą Redgrave, Eileen Atkins, Ianem Holmem, Michaelem Gambonem, Liamem Neesonem, Danielem Day-Lewisem, Ianem McKellenem, Jimem Broadbentem, Natashą Richardson, Bobem Hoskinsem, Colinem Firthem, Kate Winslet oraz Cate Blanchett. Wyreżyserował też Traviatę dla Royal Opera House i Le Nozze di Figaro na festiwalu Aix-en-Provence Festival. Napisał też kilka adaptacji scenicznych, jak chociażby nagradzaną wersję ?Heddy Gabler?, teatr telewizyjny i słuchowisko radiowe. Jest też autorem wielu artykułów w prasie oraz autobiografii ?Utopia and Other Places?. Richard Eyre zdobył szereg wyróżnień: za pracę w teatrze - trzy nagrody STV Awards, pięć Olivier Awards, cztery Evening Standard Awards, dwie Critics Circle Awards, jedną nagrodę Tony, jedną statuetkę Drama League Award i nagrody za całokształt (Lifetime Achievement Awards) od Gildii Reżyserów, Critics Circle oraz South Bank Show; za pracę przy filmach kinowych i telewizyjnych ? nagrodę BAFTA, Evening Standard Best Film Award, Italia Prize, Tokyo Prize, RTS Award, Vittoria de Sica Award, Humanitas Prize, Christopher Award, Peabody Award oraz nagrodę dla najlepszego filmu telewizyjnego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Otrzymał też wiele tytułów honorowych, a w roku 1997 tytuł szlachecki.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.