Film Wajdy ma wymiar kameralny, z zachowaniem niemal klasycznej jedności miejsca, czasu i akcji. To historia przypadkowego spotkania młodego lekarza (Tadeusz Łomnicki) i dziewczyny (Krystyna Stypułkowska), którzy poznają się w piwnicy jazzowej i spędzają ze sobą noc. Akcja rozgrywa się głównie w czterech ścianach mieszkania, a tło społeczne zostaje ledwo zarysowane. Niewiele też dowiadujemy się o samych bohaterach, poza tym, że noszą imiona Pelagia i Bazyli. Młodzi ludzie przybierają wobec siebie maski obojętności, ukrywając pod nimi rodzące się uczucie. Prowadzą grę pozorów i zwodniczych gestów, ulegając przy tym coraz silniejszej wzajemnej fascynacji, której jednak w ramach konwencji gry - starają się oprzeć. A wszystko to zatopione w nostalgiczno - egzystencjalnym klimacie.

Młody lekarz, Andrzej (Tadeusz Łomnicki) pracuje w klubie sportowym. Nie ma wygórowanych ambicji, marzy jedynie o domku i samochodzie. Chętnie nawiązuje przelotne związki z kobietami, jednak do uczuć nie przywiązuje większej wagi. Pewnego wieczoru udaje się do nocnego lokalu "Manekin", gdzie poznaje piękną dziewczynę. Oboje spędzają noc w jego kawalerskim mieszkaniu. Niebawem rozpoczyna się między nimi swoista gra pozorów, póz i masek. Choć są sobą zafascynowani, pragną ukryć rodzące się uczucie. Cynizm i nonszalancja nie pozwalają im przyznać się do tęsknoty za miłością... Film Andrzeja Wajdy ukazuje typowe dla końca lat pięćdziesiątych postawy i zachowania młodzieży zafascynowanej filozofią egzystencjalizmu. Reżyser z ironią odnosi się do tych konwencji. Niepowtarzalny klimat obrazu tworzy muzyka Krzysztofa Komedy.

"Niewinni czarodzieje" to studium psychologiczne dwojga młodych ludzi.

On - to młody lekarz sportowy, "po godzinach" jazzman w piwnicy muzycznej. Wygórowanych ambicji nie ma, marzy o domku i samochodzie, do uczuć nie przywiązuje większej wagi. Ma swoje sposoby budowania pewności siebie - tleni włosy, zachowuje się swobodnie, jeździ na motocyklu, jego kawalerka to pusta nora pełniąca funkcję pokoju z różnymi trofeami i fotografią Einsteina.

Ona - to dziewczyna spotkana przypadkowo w lokalu muzycznym. Nic bliższego o niej nie wiadomo. Ta para spędza ze sobą noc, prowadząc swoistą grę miłosną na miny i pozy, a jednak jest coraz bardziej sobą zafascynowana. W miarę upływu czasu beztroska erotyczna gra przeradza się w rozbieranego pokera. W grze w "zapałki" stawka jest wysoka: jeśli dziewczyna przegra, odda się Bazylemu. Ostatecznie jednak ten nie korzysta z okazji.

Cynizm, nonszalancja, swoboda obyczajowa bohaterów są jedynie maską, pod którymi kryją się normalne ludzkie uczucia lub chociażby tęsknota za nimi. Pelagia wraca do Bazylego następnego dnia.

On jest zbliżającym się do trzydziestki lekarzem sportowym. Jego pasją jest jazz. Gra w popularnym zespole i uwodzi dziewczyny. Ona uczennicą. Jego kolega chce ją poderwać w nocnym klubie. Tyle, że on jest nałogowym podrywaczem.
Nazywają się Pelagia i Bazyli. Jednak to nie są ich prawdziwe imiona. Tak się sobie przedstawiają, rozpoczynając emocjonująca grę. Obydwoje są świadomi tego, że drugie udaje. Ale ile można udawać...

Andrzej (Tadeusz Łomnicki), młody lekarz sportowy, chętnie wdaje się w przelotne znajomości z kobietami, ale nie przywiązuje wagi do uczuć. Pewnego razu spotyka w klubie jazzowym atrakcyjną dziewczynę (Krystyna Stypułkowska). Przedstawiają się zmyślonymi imionami: Bazyli i Pelagia - od tej pory rozpoczyna się między nimi gra pozorów. Chociaż oboje są sobą zafascynowani, pragną ukryć rodzące się uczucie. Cynizm i nonszalancja nie pozwalają im przyznać się do tęsknoty za miłością...