Przyzwoicie niezły film ale bez rewelacji, ogólne przesłanie jest zgodne z typowo amerykańskim idealistycznym etosem bohatera, który nigdy się nie poddaje i zawsze pozostaje sobą - czyli przyzwoitym Amerykaninem - bez względu na pochodzenie społeczne, rasowe itepe i bleble... w trakcie oglądania pomyślałem jednak, że może ciekawszą historią byłaby ta o tych kilku żołnierzach, którzy nie okazali niezłomności i poszli na współpracę z Japończykami, tylko że to już by była nie tak bardzo "amerykańska" historia.

"na środku oceanu i dryfował bez jedzenia oraz picia przez 47 dni"-zaraz,zaraz to czym oni na tej tratwie się odżywiali,samym powietrzem moze?

SPOILERY: [?]

No głodowali, przez pierwsze dni mieli jeszcze jakieś racje żywnościowe, fartownie upolowali też jakiegoś ptaka (nie pamiętam już co to było, pewnie mewa) oraz chyba rybę, ale mało tego mieli i z trójki rozbitków przeżyło tylko dwóch, którzy w stanie skrajnego wyczerpania zostali znalezieni przez Japończyków.

Przecież niby upolowali rekina i deszczówkę pili :P

"W "Niezłomnym" nie przynosi wstydu swoim rodakom, zagrał dobrze, ale jego postać jest niestety za mało wyrazista i z całą pewnością taką rolą nie podbije nowych serc"

Hmm tak sobie o tym myślę i może to jest celowy efekt? Biorąc pod uwagę panujące warunki i to co przeszedł to raczej historia o przetrwaniu niż o walecznym bohaterze rodem z plakatu. Dla mnie całość wydaje się dzięki temu bardziej realna. Czytałem sporo wspomnień więźniów z obozów jenieckich i ich relacje wydają się pokrywać z takim zachowaniem - nieco bez wyrazu. Wyprucie z emocji, stagnacja a przede wszystkim brak sił prowadzą (i strach) do takiej postawy. W zasadzie byłem nastawiony na jego bunt - znając poprzednie role - wiecznego łobuza, a tutaj w pewnym sensie zostałem miło zaskoczony.

Nie no, wiadomo, że tak miało być, po prostu nie sądzę, żeby tą rolą zdobył wielu nowych fanów, a przynajmniej nie z tych samych powodów, co rolami w UK.

na filmwebie coraz czesciej dostrzegam plage noworodzonych krytykow w kazdym filmie znajda cos co im sie nie podoba
tu fabula tu zle zagrane tu cgi albo ta sama historia
ja nie widzialem podobnego filmu i mi sie bardzo dobrze ogladalo dalem mu dyche bo filmy ogladam dla przyjemnosci zeby sie wyluzowac i odpoczac a nie sie spinac nie wiadomo o co wychodzi na to ze kinematografia na dzien dzisiejszy jest do niczego jesli tak. jesli po obejrzeniu zwiastuna film cie nie zainteresowal to z gory wiadomo ze dasz mu zla ocene po co wiec ogladac taki film skoro nie jest on przeznaczony dla osob takich jak ty
przez takie osoby film ma niska ocene
nie kazdy film jest dla kazdego
milosnik efektow specjalnych bedzie sie nudzil na romansidle fan filmow wojennych nie polubi animacji ze shrekiem jednak ludzie ogladaja filmy ktore z tego co widze wiedza ze im sie nie spodobaja i specjalnie krytyukuja zeby obnizyc ocene oraz popularnosc filmu nie ogarniam takich ludzi.

Nie o to chodzi! Film jest poprawny, ale nic więcej i mnie też to boli. Książkę czytałam po nocach, kończyłam o 5 rano, szłam na zajęcia i potem znowu czytałam. To jest taka historia, że tylko film kręcić. Jak zobaczyłam, że będzie to prawie skakałam pod sufit. Szkoda tylko, że film mnie nie porwał. Tu nie chodzi o złośliwość.
Zacznę od tego co mi się podobało. Dobre jest to, że film jest w miarę wierny książce, nie ma jakichś wątków z księżyca. Jest piękna muzyka. Obsada budziła nadzieję i generalnie na tym się nie zawiodłam (chociaż Ptak powinien być starszy, a Louie bardziej energiczny, charyzmatyczny i wesoły - na początku oczywiście). Mimo tego coś mi tu nie leży. Film jest źle nakręcony. Ważna akcja przerwana jakimś wspomnieniem. Przerwanie akcji w momentach, które powinny wybrzmieć, wrzucanie retrospekcji tam gdzie akcja powinna zostać pociągnięta, dłużyzny w nieodpowiednich momentach. Nie wiem jak to nazwać, ale film był chyba za bardzo poszatkowany. Niektóre sprawy były za mało podkreślone. Za mało uczuć było w tym filmie. Książka składa się z naprawdę wielu opisów różnych uczuć - kiedy Zamperini się bał, kiedy był wdzięczny, kiedy tracił nadzieję. W filmie momentami miałam problem żeby to uchwycić i gdyby nie wcześniej przeczytana książka, to niektóre sprawy przegapiłabym. Oglądałam ten film naprawdę z uwagą, zauważyłam nawet oczko puszczone do autorki książki. Czekałam na taki moment aż film ruszy. Pierwsza część jeszcze hulała, ale sceny obozowe już mi się przeciągały. Za to scena zakończenia wojny, której Zamperini naprawdę poświęcił kawałek wspomnień została przerwana przez moment kiedy wchodzi do pokoju Ptaka. Niepotrzebnie. Film kończy się w dobrym momencie, doskonały pomysł na zakończenie tym sławnym zdjęciem (po zobaczeniu którego w książce się poryczałam) i biegiem z ogniem olimpijskim. Wydaje mi się, że książka zasługiwała na więcej. Bardziej doświadczony reżyser wykrzesałby więcej z tej historii, z aktorów. Film jako film nie jest zły, ale mając w głowie książkę miałam znacznie większe oczekiwania.