Och, cieszę się, że nie tylko na mnie ten film zadziałał. Chyba przez cały seans wzbierał we mnie emocje, żeby w końcu one jakoś uleciały. Dał używkę mojemu mózgowi na całą noc.

Mnie się też spodobał, i to bardzo, a szczególnie w miarę zbliżania się ku końcowi. Ale nie z tego powodu, że się miał kończyć, tylko dlatego, że wszystko zaczynało zmierzać ku jakiejś poincie. Choć muszę przyznać, że określiłbym ten obraz mianem filmu dla wytrwałych, bo początek wlecze się niemiłosiernie, a bohaterowie nie porywają, nie urzekają, a może nawet lekko irytują. Z perspektywy czasu wydaje mi się jednak, że takie mogło być założenie autora -- taki trochę test dla nas, na ile pokonamy nasze znudzenie, naszą irytację (... w przypadku niektórych: nasze zgorszenie ;), choć do takich i tak chyba ten film w ostatecznym rozrachunku nie przemówi...) i zechcemy poznać, zrozumieć, empatyczne stanąć u boku, a może nawet trochę bliżej tych postaci.

Intrygujące jest zakończenie: z trójki (czwórki) głównych bohaterów, troje realizuje swoje marzenie: poddanie się losowi i czasowi zostaje wynagrodzone. Natomiast jeśli chodzi o Axla? Ciekawe, jak to odczytać. Bo za bardzo się starał -- był zbyt natarczywy, nie poddał się losowi? A może jemu też właściwie się spełniło: poznał ojca -- jaki inny mógłby nastąpić w jego wypadku happy-end?

Nie mam tego do końca przemyślanego. Ale tego typu "zagadka" składa się (między innymi) na urok tego filmu. Pewnie jakimś kluczem powinien być fakt, że jest to dzieło dedykowane jakiemuś Johnny'emu, którego nie ma już pośród nas.