Recenzje typu: "było do dupy, co wy w tym widzicie, czekałem na akcje" świadczą nie tyle o płytkości autora tego typu wypowiedzi, ale o złym kierunku patrzenia. Film jest arcydziełem, ale jeżeli ktoś szuka w nim zwrotów akcji, lekko podanej fabuły to czeka go pewnie rozczarowanie. W "Nikicie" Bessona jest głebia, którą każdy indywidualnie musi zobaczyć i bardzo możliwe, że dla każdego będzie to coś innego. Mnie zawsze zachwyca surowość tego filmu, niesamowite ujęcia: w scenie gdzie w restauracji Nikita oddaje pierwsze strzały czuje się masywność jej broni, a w scenie gdy Bob prowadzi Nikitę na kolację przez dziedziniec Sekcji w oddali widać mokrą kostkę brukową, która w połączeniu z genialną muzyką E. Serry w tle sprawia, że czuję wspaniały zapach kurzu po deszczu w suchy i parny dzień;)
Sama fabuła porusza najważniejszą w/g mnie wartość jaką jest wolność i to do czego człowiek jest zdolny nawet ten potencjalnie zdemoralizowany (a Nikita taka na początku na pewno była) by ją odzyskać. W tym filmie pozornie nic nie jest piękne, nawet samej Nikicie brak "stylizacji", jest za to surowość, która daje niesamowity klimat. A brak jasnego zakończenia jest niewątpliwą zaletą, gdyż daje tylko lekki zarys, pozostawiając każdemu możliwość indywidualnej analizy.
Oczywiście Besson choć techniczy perfekcjonista, w/g mnie brak mu konsekwencji w scenariuszach, którym praktycznie zawsze brak dopracowania szczegółów. Przypadek "Nikity" nie jest wyjątkiem, mam tu na myśli scenę w ambasadzie która jako scena finałowa jest po prosu kiepska, jedynie Victor może nieznacznie wpłynąć na jej korzyść. Jestem natomiast bezkrytyczna i subiektywana (z czego sobie zdaję sprawę) w stosunku do "Nikity" Bessona dlatego mimo tych niedoskonałości wystawiam najwyższą ocenę.