Litewska wieś tuż po drugiej wojnie światowej, czas wprowadzania w życie jedynego słusznego, socjalistycznego ustroju. Kryjący się po lasach nacjonalistyczni partyzanci dokonują skrytobójczego zamachu na Niedźwiedzia, przewodniczącego Rady Wiejskiej. Na wieść o śmierci ojca przyjeżdżają do wioski jego czterej synowie. Za cel stawiają sobie wybranie nowego przewodniczącego, utrzymanie socjalistycznego porządku i rozprawę z partyzantami, a zwłaszcza ich szefem, tajemniczym i nieuchwytnym Duszkiem...

Może i mamy tutaj schemat westernu, ale podobny film mógł powstać wyłącznie w kraju, który na własnej skórze doświadczył koszmaru II wojny światowej i następującej tuż po niej wojny domowej. Brak tu patosu, propaganda występuje zaś w formie szczątkowej. Dostajemy wyraźnie do zrozumienia, że komuniści działają ze strachu przed ZSRR, które niewątpliwie przeprowadziłoby interwencję zbrojną, gdyby Litwinom nie udało się samodzielnie wprowadzić ustroju socjalistycznego. Rosja nie udziela swoim poplecznikom praktycznie żadnej pomocy, sami muszą radzić sobie z partyzantami. Ci ostatni pełnią rolę czarnych charakterów (kradzieże, zbrodnicze zamachy, gwałty, itp.), ale też nie mają innego wyjścia: po złożeniu broni tak czy inaczej zostaliby skazani na śmierć za swoje antykomunistyczne poglądy. Choć "dobro" ostatecznie triumfuje, zwycięstwo ma wyjątkowo gorzki smak. Ofiar bratobójczej walki nikt już nie wskrzesi.

Bardzo dobry, intensywny, przewrotny i rozdzierająco smutny klasyk litewskiej kinematografii (wówczas jeszcze część ZSRR).