Dlaczego nikt w sieci/przestrzeni publicznej nie opisuje szerzej znaczenia samej wiolonczeli i jaką odgrywa tu rolę? Mamy tu zaledwie sześć scen i pominięcie jednej zaburza cały obraz, to w końcu tylko 12 min. Interpretacje odnoszące się do skradzionej tożsamości są trafne (potwierdza to nawet plakat) a samo słowo nabiera dodatkowego wydźwięku gdy przypomnimy iż Lánthimos otwarcie twierdzi iż nadszedł czas na lesbijską reprezentację. Wszystko pięknie do momentu gdy mim w ciele Daphné nie zaczyna rzępolić podczas koncertu. Przejął miejsce samca. Dzieciom jako tłu wszystko jedno bo nie mają mocy decyzyjnej i same to oznajmiają. Pozornie jest to obojętne także żonie w ślepym teście na mizianie/baraszkowanie ponadto jajka są rano ugotowane tak jak lubi...więc w czym problem?

Aby grać na takim instrumencie nie wystarczy chęć, trzeba się tego nauczyć i nie będzie to przyjemne. Można przejąć znój żywiciela rodziny (uproszczenie,zaspokajanie potrzeb z drabiny Maslowa), czy też kogoś do prokreacji (instynkt, popęd,ludzka natura) ale gra na wiolonczeli jest umiejętnością z innej, wyższej półki. Jest dostępna tylko człowiekowi który utrzyma na wodzy swój naturalny destrukcyjny potencjał i podda się pozytywnemu autorytetowi, przymusowi i nagrodzie którą jest satysfakcja.

Reżyser stara się nam podsuwać tanią i łatwą "genderowo-wokeową" interpretację gdy mim żre (tak to odpowiednie słowo bo Daphné Patakia ma wykształcenie teatralne z którego korzysta) jaja oraz ugruntowuje ją spotkaniem w metrze murzyna (nic nie jest tu kwestią przypadku) a wychodzi mu coś pomiędzy bo jest to ideowo przeciwny biegun dla sceny w filharmonii. Jeszcze ciekawej robi się gdy przyjrzymy się reakcji widowni. Jest tu za dużo niedopowiedzeń aby jednoznacznie sklasyfikować ją jako głuchych barbarzyńców ale ogólna krytyka ludzi sztuki bez warsztatu i jakości jej odbioru przez społeczeństwo jest widoczna.