nie spodziewałem się po Oliverze Stone dwóch rzeczy, które zobaczyłem w tym filmie.
Po pierwsze, nie spodziewałem się, że można zrobić film zbliżony tematyką i równie dobry co JFK, który jest jednym z moich ulubionych filmów. Stone, po raz kolejny udowadnia , że w tym gatunku nie ma sobie równych.
Drugą rzeczą, którą Stone poniekąd mnie zadziwił, był pewien obiektywim "Nixona"(choć napewno umiarkowany). Nie od dziś wiadomo, że Stonowi bliżej do demokratów, czego oczywiście nie mam mu za złe, bo mi również bliżej do poglądów liberalnodemokratycznych, jednak miałem pewne obawy, czy przypadkiem Stone nie zechce zupełnie zniszczyć wizerunek Nixona. O ile oczywiście Nixon wielokrotnie przedstawiany jest w dość niekorzystnym świetle, o tyle podobało mi się, że Stone stara się szukać pewnych usprawiedliwień czy też wyjaśniać pewne rzeczy odwołując się np. do dzieciństwa Nixona i tego jak był wychowany. Wydaje mi się, że Nixon został ukazany tutaj bardziej jako ofiara, człowiek, który po prostu pogubił się w tym wszystkim, niż wielki sprawca wszelkiego zła.
Dużym atutem filmu są kreacje aktorskie. Zarówno Hopkins, Woods jak i Hoskins zagrali doprawdy kapitalnie.