Odbieram go jako film szczególny w kinie amerykańskim tego czasu. Jest to połączenie elementów czarnego kryminału (film noir) z elementami bajki, baśni, przypowieści, nawet traktatu filozoficznego. Ten mroczny, baśniowy, oniryczny, szaleńczy klimat rzuca zdecydowane piętno na cały film. Ogląda się go raczej jak urwane zapisy wydarzeń, strzępki relacji, rozmów, postaci w pół prawdziwych wpół wyobrażonych. Sytuacje, zdarzenia, rozmowy a nawet gesty postaci wydają się odrealnione, nienaturalne, nierzeczywiste. Ma to nawet posmak zapisu jakiegoś mrocznego misterium.

W parze z fabułą idą środki formalne - bliski plan, sztuczna (usztuczniona) scenografia, teatralizacja niektórych scen, zróżnicowane efekty oświetleniowe, wykorzystanie sztucznego światła, efektów kontrastu czerni i bieli. Zgodzę się ze stwierdzeniem o komiksowości przynajmniej niektórych scen filmu. Widoczne jest także nawiązanie do europejskich filmów grozy tal 20. Murnaua, Wienea - choćby Nosferatu-Symfonia Grozy. Ale także do literatury, wspominani Bracia Grimm czy Biblia, ale również np. Don Kichote. Nie bez wpływu na film pozostawały na pewno teorie Freuda i ówczesne trendy psychologiczne. Uderzająca scena aresztowania "pastora" i reakcji chłopca na powtarzającą się utratę "ojca".

Jasną stroną filmu jest rola Mitchuma. Dla odmiany nieco na minus oceniam montaż.

W sumie za wyjątkowość tego filmu (który nie wszystkim się spodoba) dają 8 p.