Może najbardziej prawdziwy, ale daleko mu do prawdziwości. Wprawdzie Polacy zostali ukazani nawet sympatycznie, ale na pewnie nie jako bohaterzy. Zbrodnicza działalność Niemców zaś została zrelatywizowana. Z jednej strony ukazano Niemca psychopatę (który jak się zdaje był nim jeszcze przed wojną), z drugiej syn, współczujący zabitej Polce, odcinający się od nazizmu, w końcu nawracający się na wiarę.

Sam reżyser filmu, André De Toth, nie stworzył paszkwilu na Polaków, co było symptomatycznie zwłaszcza dla tamtego okresu, gdyż sam będąc w Warszawie w roku 39, widział bestialstwo Niemców wobec Polaków, pewnie stąd te hamulce.

A dlaczego Polacy mieliby być tu, w kilka miesięcy po rozpoczęciu wojny, ukazani jako bohaterowie? Bo przegrali wojnę w 3 tygodnie, a cały rząd i Naczelny Wódz uciekli za granicę? Nie widzę relatywizowania zbrodni niemieckich. Spośród wszystkich niemieckich oficerów i żołnierzy tylko jeden się reflektuje i próbuje odciąć od zbrodni, reszta nie ma najmniejszych skrupułów. Niemcy są tu dość jednoznacznie (negatywnie) przedstawieni.
Ale dostrzegam w tym filmie rzeczy, które niewiele mają wspólnego z rzeczywistością: katolicki ksiądz, który przyjaźni się z rabinem i Polacy, którzy nie są wrogo nastawieni do Żydów.