Skłamałabym gdybym oceniła film na 10,9,8. Myślę, że ocena 7 jest właściwa. Film trochę mi się dłużył, za mało wampira. Ale muszę również uwydatnić mocne strony tego tytułu.
-Wspaniała muzyka. Miałam dreszcze. Budowała klimat.
-Dobrze zrobiony technicznie. Nie zapominajmy, że to był rok 1922.
-Świetne aktorstwo zwłaszcza krwiopijcy i głównego bohatera.
-Dobre dialogi. Oszczędne i ukazujące to co najważniejsze.
-Sceny z krwiożercą. Gdy leżał w trumnie, gdy wstawał albo przyglądał się Ellen. Poczułam dreszcze.
Obraz ma swoje pozytywne strony. Po prostu uważam, że mógłby być odrobinę krótszy. Ale to moja subiektywna opinia.
To właściwie moja druga przygoda z filmem niemym. Zaczynałam od bardziej współczesnego filmu "Zew Cthulhu" z 2005. Również był niemy i czarno-biały.