Zaiste, scena dezintegracji statku została namalowana na płótnach ekranów naszych teleodbiorników (lub, w skrajnych przypadkach, laptopów) ręką prawdziwego mistrza, który przy kreacji swego wielowymiarowego arcydzieła nie zawahał się użyć niebywale nowatorskich metod. Mnie już nawet nie chodzi o same efekty specjalne, bo ich fenomen to oczywistość - wystarczy doświadczyć filmu (bo, co często powtarzam, filmów tej klasy się nie ogląda, ich się doświadcza) - ale poza tym sama scena miała charakter symboliczny. Otóż, podobnie jak sam statek, momentalnie w proch obróciła się moja chęć do życia - tak przytłoczył mnie poziom tego niesamowitego magnum opus pana Brada Sykesa, który zajał się zarówno jego scenariuszem, jak i realizacją. Współczesny Da Vinci. Chapeau bas!

"momentalnie w proch obróciła się moja chęć do życia"- właśnie taka była koncepcja reżysera. Miałeś doświadczyć tych samych emocji co zombie na pokładzie statku, którzy choć byli martwi, to dodatkowo zostali anihilowani przez wybuch.

Można powiedzieć, że scena wybuchu - podobnie jak w przypadku tychże zombie - bardzo mnie "rozerwała".

A ja "wybuchnąłem" śmiechem :D

Dla mnie "bomba". Czekam na kolejną "eksplozję" talentu pana Sykesa.

Nie było tak źle, z wrażenia obejrzałam scenę eksplozji dwa razy :)