witajcie, dziś obserwujemy historyjkę mitologiczną otuloną oszałamiająco pięknymi obrazami krystalicznie dziewiczej przyrody. towarzyszy temu pseudogrecki metajęzyk, nic więcej nie potrzeba.
film jest spełnieniem moich dziecięcych, nieco naiwnych wyobrażeń mitologicznego świata. będąc zaczytana w mitach parandowskiego, nie myślałam jedynie o archetypicznym, macierzystym charakterze zachowań bohaterów czy moralizatorskim wydzwieku opowieści. pociągała mnie zuniwersalizowana przestrzeń, która stanowiła jedynie tło do heroicznych czynów bogów. bujne lasy, rzeki, wzgórza, przezroczysta woda, liście . tutaj czujemy się jak wewnątrz mitu, okala Nas świetlisty, ciepły wiatr. obrazy są złote, zapadają w pamięć. ostatnio tak bardzo zrelaksowałam się na wakacjach.
piękna rzecz

same kadry z dumą przypominają o wzniosłych dziełach boscha czy filmach tarkowskiego. zalane mgła ostre zbocza, mrok, wszechobecna tajemnica. brakuje tu tylko tej przytłaczającej filozofii, rozwodnionych dialogów i pewnego-wzbudzającego wstyd- znużenia. sa tu natomiast beznamiętni ludzie, (wręcz posągi, ale obdarte z erotycznego blasku), ujeci w nienaturalnych pozach, poukładani jak lalki w górskich krajobrazach. czuje w dłoniach jednocześnie ciepło i zimno tego filmu. jego nasycenie. pociąga mnie.