Przemyślenia na temat ludzkiego życia w całym jego pięknie i okrucieństwie, wspaniałości i banalności. Wędrujemy jak we śnie prowadzeni przez narratorkę, która niczym Szeherezada snuje swoją opowieść. Epizodyczne wydarzenia nabierają równie dużego znaczenia, jak fakty z historii. Para szybuje ponad zniszczoną podczas wojny Kolonią. W drodze na przyjęcie urodzinowe ojciec zatrzymuje się, by w strugach deszczu zawiązać córce sznurowadła. Nastolatki tańczą przed kawiarnią. Żołnierze pokonanej armii maszerują do obozu jenieckiego. Film przypomina żałobną odę oraz kolaż scen, które ukazują kwintesencję kruchości ludzkiego istnienia.

"O nieskończoności" wzbogaca filmowy dorobek Roya Anderssona o refleksję na temat ludzkiego życia w całym jego pięknie i okrucieństwie, świetności i banalności. Wędrujemy tu jak we śnie, a narrator prowadzi nas niczym Szeherezada. Błahe chwile mają te same znaczenie, co momenty historyczne. Para unosi się nad ogarniętą wojną Kolonią; w drodze na przyjęcie urodzinowe ojciec zatrzymuje się, by w deszczu zawiązać córce sznurowadła; nastolatki tańczą przed kawiarnią; pokonana armia zmierza do obozu jenieckiego. Film "O nieskończoności" - będąc jednocześnie odą i lamentem - prezentuje kalejdoskop tego, co ludzkie, oraz nieskończoną historię wrażliwości istnienia.