Jestem na świeżo po lekturze "Rojstów" i sporo jest w "Obławie" ducha partyzanckich wspomnień Konwickiego: poczucie ciągłego osaczenia, wszechobecny brud, kurz i głód. Podobne jest też uczucie bezsensu całości tej sytuacji, bo tak naprawdę mało kto docenia poświęcenie partyzantów. U Konwickiego bardzo szybko okazuje się, że zwykły świat żyje swoim życiem i tak właściwie obeszło by się bez leśnych, z których są tylko same problemy, bo i ryzyko, że Niemcy się zemszczą, i swoim często zabierają żywność i zapasy. Podobnie jest i w "Obławie" - "Mak" i jego ludzie są już po prostu zmęczeni walką i ukrywaniem się w lesie. Daje "Pestce" wybór, gdyż zdaje sobie sprawę, że to nie miejsce dla młodej dziewczyny. Zastanawiam się, czy postawa "Wydry" byłaby możliwa - w końcu darował "Pestce", ale zrozumiałem to tak, że chciał być zwyczajnie w porządku, nawet jeśli inni popełniali świństwa. To takie swego rodzaju pożegnanie ze światem, który właśnie odchodzi - światem zasad, honoru i moralności, o której na wojnie mało kto pamięta. Dlatego "Wydra" jest tym ostatnim sprawiedliwym, który żegna towarzyszy i spokojnie czeka na obławę.

A film bardzo mi się podobał - w odróżnieniu od patetycznych widowisk, kameralna opowiastka, epizodzik z lat wojny, podany w formie szkatułkowej historii, która stopniowo rozwija się i poznajemy całość. Plus świetne aktorstwo i kostiumy, "Czas honoru" mógłby się uczyć ;-)