A ja ją trochę rozumiem.
Rodzice i rodzeństwo byli w jej życiu - jak widać - zawsze bardzo ważni, i ona bardzo chciała, żeby oni zaakceptowali ją taką, jaką jest, i zaakceptowali jej decyzję takiego życia, jakie wybrała. Szukała wsparcia, nie miała odwagi być zupełnie sama. Mimo że oni ją odrzucili, ona była na tyle z nimi emocjonalnie związana, że nie chciała i nie była w stanie powiedzieć - jak to sugerujesz - "odwalcie się". Szukała cały czas z ich strony akceptacji. Jest taka bardzo ważna scena w tym filmie, kiedy kobieta, u której pracowała, mówi jej, żeby zdała sobie sprawę z tego, że rodzina jej nigdy nie zaakceptuje, a ona z przekonaniem odpowiada, że zaakceptuje "kiedyś". Ona cały czas na to "kiedyś" czekała i chyba to napędzało jej życie - gdyby uznała, że to "kiedyś" nigdy nie nastąpi i że trzeba od rodziny się odciąć, prawdopodobnie całkowicie by się załamała psychicznie i film mógłby się skończyć np. jej samobójstwem (pytanie czy razem z synem?) Nie widzę tu dobrego rozwiązania.
Musiałby się nią zaopiekować ktoś naprawdę mądry i np. zafundować jej psychoterapię, aby mogła stopniowo i powoli psychicznie "odciąć" się od rodziny. Sama nie byłaby w stanie tego zrobić.

Zgadzam się z tą opinią.