Nie zwykłem oceniać obrazów, a raczej oceniać filmy jako koneser kina, a nie sztuki. Toteż nie ocenię tego dzieła, bo gdybym tak zrobił, to ustawiłbym się pięknie do odstrzału przez każdy por z tego barwnego tworu. Ten film jest według mnie pewną opowieścią, metaforą, nie polegającą ocenie. Nadałaby niepotrzebnej błachości, przed którą Narrator tak pieczołowicie przestrzega.
Powiem o refleksjach: nie wszystko jest tym, czym byś chciał by było. I warto o tym pamiętać, że możesz się zaskoczyć na każdym z etapów. Z drugiej jednak strony, rzeczywistość potrafi być przewidywalna i iść gładko w pewnym obranym kierunku. Ot, taki dualizm.
Małymi słowami o wielkich rzeczach, ktoś powie, i będzie miał rację, skutecznie uciekam od oceny filmu więc wywód może brzmieć miałko, ale może zostać doceniony przez osobę która świadomie obejrzała to, co i ja obejrzałem.
Wydaje mi się, że film zostawił widza ze sporą ilością sentencji, odpowiedzi jak i pytań, myśli i stwierdzeń. Mi rzuciło się w oczy conajmniej jedno, i jedno właśnie przytoczę. Chciwość to z pewnością jedna z najpodlejszych przywar ludzkości.