Filmwebowa recenzja zupełnie nie oddaje mu sprawiedliwości. Mimo bardzo
oszczędnej historii, w filmie dzieje się naprawdę dużo. To że nie zawsze
widać to na ekranie, nie znaczy, że nic się nie dzieje. Głębia, z jaką
sportretowano czwórkę głównych bohaterów jest naprawdę godna podziwu.
Nie jest tak, że przemiana w Reese zachodzi ot tak. Dzieje się tak pod
wpływem bardzo konkretnych zdarzeń. Wraz z nią przemianę przechodzi Don,
który na początku wręcz wstydzi się córki, wstydzi się tego jak po
śmierci żony udało mu się niby to dojść do ładu ze sobą i jakie to miłe
domowe ognisko stworzył. Wszystko jednak ma swoje wyjaśnienie. Bardzo
ważna dla zrozumienia jest scena, w której Shelley pyta Reese czy jej
rodzice rywalizowali ze sobą, a Reese zbywa to pytanie jakąś
automatyczną dykteryjką.

Poza tym film podejmuję kwestię samotności i jej przeciwieństwa - ciepła
ludzkich uczuć - na wielu poziomach - rodzinnym, damsko-męskim,
przyjacielskim. Wyświetleniu tych poziomów ma służyć, jak rozumiem
pierwsza część historii, kiedy Reese jest jeszcze w NY.

Poza tym zadbano również o inne detale. Muzyka w filmie jest znakomicie
dobrana, a klimat opowieści wręcz genialny. Do tego dochodzi odrobina
gorzkiego wysmakowanego humoru. W mojej skali film zasługuje na 10/10.