"Oczy bez twarzy" jest filmem po części obrzydliwym, ale nie w taki sposób, jak np. "Głowa do wycierania" Davida Lyncha. Tutaj motywacje głównego bohatera są w jakimś stopniu zrozumiałe, tutaj nie męczyłem się oglądając to, nawet podczas scen, które raczej nie nadawały się do oglądania przy rodzinnym obiedzie (cały zabieg wycinania twarzy jednej z porwanych dziewczyn). To, że reżyser, scenarzyści i w końcu sam aktor, byli w stanie stworzyć głównego bohatera, który mimo swojego oczywistego odlepienia od rzeczywistości i szaleństwa wywołanego poczuciem winy, potrafił być w jakiś sposób zrozumiały dla odbiorcy, też łatwym zadaniem z pewnością nie było. Natomiast tym, którzy profesorowi (słusznie, nawiasem mówiąc) życzyli powrotu karmy, zakończenie nie mogło pozostawić wiele do życzenia. Największa ofiara całej tej afery, dla której teoretycznie Génessier podjął wszystkie owe nieludzkie działania (a która od samego początku była tak naprawdę na drugim planie), dokonała - jak na ironię - iście anielskiej zemsty, lecz prezentując przy tym postać anioła jako istoty sprawiedliwej, surowej, gdy trzeba - krwawej, czyli ciut innej, niż tą, którą na myśli miałą Louise przy rozmowie całej trójki.