To jeden z bardziej klimatycznych filmów, jakie powstały w latach 80-tych. Kluczem do jego zrozumienia i zachwycenia się jego poetyką jest odrzucenie idiotycznego przypisania gatunkowego. To czyste fantasy z odrobiną grozy, a nie literalny horror, ani tym bardziej western. Ten film nigdy nie był obliczony na straszenie, ani tym bardziej na wartką, wciągającą akcję. On jedynie (czy raczej AŻ) buduje każdą sceną klimat. Próbuje pokazać źródło zabobonu, osaczyć widza atmosferą tajemniczości, zasiać zwątpienie i niepewność. Jego jedynym błędem jest zbyt powolne rozkręcanie się fabuły. Tu trzeba wykazać się sporą dawką cierpliwości, ale wysiłek ten zostanie nagrodzony gęstniejącą atmosferą zagrożenia.
To piękna historia o Ameryce wczesnych kolonistów (w okolicy jeszcze są Francuzi, a Indianie dość swobodnie poruszają się po lasach). O Ameryce, gdzie istnieją zakazane miejsca, w których znikają ludzie. Miejsca, w których tkwią od dziesiątek, może nawet i setek lat stwory, które w Europie zostały wyparte przez cywilizację. Stwory świetnie pokazane. A do tego jedna z bohaterek jest nie tyle wiedźmą, ile prawdopodobnie potomkinią irlandzkich faeries. Dziewczyną, która ma prawdziwą moc. Moc użyteczną. Nie żadne tam czarne kury, koty i laleczki voodoo.
Wbrew poprzednim opiniom - film ma sensownie poprowadzoną fabułę, zachowanie bohaterów jest jak najbardziej sensowne (zwłaszcza we wspólnocie, na którą niesłychanie silny wpływ ma pastor - osoba zniewieściała i bezużyteczna w sumie), a efekty - prócz paru irytujących scen, kiedy posłużono się efektami negatywu - są pierwszorzędnej jakości. Podobnie jak wspaniała charakteryzacja.
Z całego serca polecam ten film, ale przestrzegam - nie ma tu sikającej krwi, czy morderczych monstrów. Groza "Oczu ognia" jest bliższa grozy "Osady", czy "Trzynastego wojownika" (napastnicy z mgły).