Kolejny przykład filmu, gdzie niedopowiedzenie czy tajemniczość prowadzą do nierozumienia a to z kolei do negatywnych ocen i wypowiedzi w stylu dno i bezsens.

Koncept bardzo fajny. Zaczynają pękać lustra a z nich wychodzi nasza zła natura bezczelnie do złudzenia nas przypominając. Na dzień dobry serwuje się nam panią doktor, która obserwuje przypadek człowieka jednego na tysiąc, który ma serce po prawej stronie. Potem idzie na imprezę rodzinną, pęka lustro, widzi swojego sobowtóra, ma wypadek i świat wywraca się do góry nogami. Urzekła mnie staruszka w metrze która głęboko patrząc w oczy obcemu mężczyźnie wykrzykiwała ''że ten jest jeden''. Póki co oczywiście.
Mamy więc do czynienia jak się okazuje ze zjawiskiem masowym.
Czyli właściwie niekonieczne w obliczu tego staje się tłumaczenie dlaczego akurat takie zjawiska się dzieją. Nie dotyczy to tylko tej prezentowanej rodziny jak pozornie mogłoby się wydawać. Póki tego nie wiedziałam, byłam zła a nawet przeklinałam tą historię jako półpomysł. Jako coś niedopracowanego i niewystarczająco głębokiego. Pomyliłam się.

Mamy piękny zwrot, gdzie nasza pani doktor doznaje olśnienia i przypomina sobie to, co wyniku wypadku zapomniała. Że ona jest tą złą, która już dawno zabiła oryginał. Robi sobie prześwietlenie, które to potwierdza jednocześnie wyjaśniając nam przypadek z początku filmu. Na koniec jeszcze przylatuje przerażony brat, który jednak ucieka uświadamiając sobie, że został już sam.
To czego mi zabrakło to wcale nie zbędne czy wyjaśniające dialogi, na których brak skarżą się ci zawiedzeni filmem. Mi się to podobało. Krótko zwięźle i na temat, bez pieprzenia o niczym. Skoro było to zjawisko na większą skalę. Na sam koniec wiedziałabym właśnie piękną scenę ukazującą masę ludzi-robotów. Mechanicznie i bezuczuciowo wykonujących wszelkie czynności.

Coś cudownego bo po seansie zostajemy z naszym gdybaniem. Indywidualnie sobie możemy to wyjaśnić i nadpisać.. to - dlaczego zaczęło się tak dziać, że zło czy cokolwiek co nasza lustrzana natura symbolizowała zaatakowała nas oryginalnych. I to, dlaczego pani doktor z zamazaną przeszłością była jak oryginał. To już zostawię tylko dla siebie i nie będę przynudzać filozoficznym biadoleniem.

Powiem tylko, że mimo, że jestem osobą tolerancyjną i wyrozumiałą.. nie pojmuję, jak można nie widzieć sensu w tym filmie. Ok, on może się nie podobać. Ale nie jest tak, że nie ma w nim pewnej logicznej i racjonalnej struktury. Ona jest. Jest pewien sensowny schemat. Jest pofilmowe gdybanie. Także nie zostaje się z niczym. Ma się jeszcze klimat. Także ten film absolutnie jest WARTOŚCIOWY. I z czystym sumieniem powiem, że np. dał mi więcej niż taka Alicja czy słynny Avatar, na które się po prostu patrzy jak na ładny obrazek, wychodzi z kina i zapomina. Także to już jest sprawą.. co kto lubi. Ja lubię takie filmy. Bardzo.