Dziecko może być niczym wrzód na d***e. I co gorsza, jak się raz przypałęta, to trudno się go pozbyć. Santiago miał nadzieję nigdy tego nie doświadczyć. 30 lat wcześniej spłodził potomka, lecz na szczęście nie musiał się nim zajmować. Wszystko to zmienia się, kiedy po kłótni z matką syn nagle pojawia się pod drzwiami Santiago i zrzuca na niego odpowiedzialność opiekowania się nim. Oczywiście Santiago nie jest tym zadowolony, a pojawienie się syna rozwali w drobny mak kruchą równowagę jego dotychczasowego życia.

Niezły temat i niezła realizacja, jednak film nigdy tak naprawdę nie wznosi się ponad przeciętność. Twórcy chyba nie do końca wiedzieli, jaki chcą zrobić film. Na komedię jest przyciężki, za mało w nim humoru, a ten który jest, pozostawia nieco do życzenia. Z kolei na dramat jest za prosty, bazując na uproszczonych schematach ojcowsko-synowskich relacji niewiele w rzeczywistości mówi o bohaterach.

Dobre jest w filmie jedynie zakończenie... którego po prostu brak. Życie bohaterów rozpadło się na kawałki i w tym momencie następuje koniec, nie widzimy już, jak oni zbierają je do kupy i co z tego wszystkiego powstanie. Dzięki temu każdy widz może opowiedzieć swoją własną historię.