Dobitnie wzruszył mnie ten film, choć każdy film jest jak obraz, czasami zawiera zbyt dużo
kresek, kolorów i innych impresji, zbędnych aby ukazać sens. Sedno. Takich ozdobników się
naszukałam po skończonym seansie, bądź moja wyobraźnia jest zbyt wąska, ale W TYM
FILMIE najwięcej chodzi o ogół, który pojmujemy, kiedy zbliża się ku końcowi i ten ogół nie jest
błahy. Każdy człowiek tworzy w swoim świecie własne apokalipsy, aby nadac życiu jakiś
ewenementalny sens . Ma się to do tego jak wiatrak do wiatru, takie podświadome pragnienia
napędzają ludzi i to napędziło fabułę tego filmu. Ujęło mnie wyrażenie klonów, które były
obrazem powszednich żądzy a także obrazy wzniosłych pragnień, które okazują się tak bardzo
niedostępne w szarości życia głównego bohatera. Główny bohater na początku jest
bohaterem, na końcu zostaje zwykłym szarakiem, o życiu pełnym kompromisów. Film bardzo
mi się podobał i dał głęboko do pomyślenia nad tym jak jak człowiek żyje, a jak pragnął żyć.