ja też obejrzałam go z nudów..zaciekawil mnie opis ;)
ale nie oczekiwałam niczego genialnego.
Mimo to film nawet mi się podobał..oceniłam go jako dobry

Uznałem, że jak już mam zasnąć, to przy włączonym telewizorze (zawsze jest szansa, że się czegoś jeszcze dowiem). No i akurat wpadłem na ten film. Zacząłem oglądać. Cóż, jest to bajka. Na pewno nie może służyć za jakikolwiek głos w dyskusji o problemie trudnych nastolatków, nie może też służyć za drogowskaz moralny ani nic takiego. Zgadzam się; jest bardzo schematyczny. Miałem też wrażenie, że bunt Augusty, mimo wszystko, został przedstawiony w kategoriach wielkiej, młodzieńczej przygody. W moim odczuciu, jak już się ktoś zabiera za taki temat, to trzeba liczyć się nurzaniem w otchłani i brudzie, bo inaczej można tylko spłaszczyć problem i stworzyć wrażenie, że piekło zniknie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jasne, nie uważam, że każdy ambitny film musi być mroczną opowiastką, ale są przypadki, kiedy kolory mogą tylko wykrzywić odbiór obrazu. A tak dostaliśmy "słodkopierdzącą" bajkę o pewnej amerykańskiej rodzince.

Dokladnie, takie sa te filmy "TV" o nalogach. Troche sie pożyga, pare dni powierci w lozku i po uzaleznieniu nie ma sladu. Szkoda ze w zyciu tak ladnie tego gowna sie nie sciera. Ale co w filmie mnie rozwalilo to scena kiedy do glownej bohaterki przychodzi mlodszy, grzeczny braciszek i ona daje mu bucha skuna.. juz po chwili on mowi: "nic nie czuje". Ona na to:" i o to chodzi!" :) Jakie to prawdziwe... i smutne - przychodzi etap, ze chce sie nie czuc nic.