Akcja filmu rozgrywa się podczas II Wojny Światowej. Bohaterem filmu jest prosty gruziński chłop, który wyrusza z rodzinnej miejscowości, aby odwiedzić w szpitalu rannego syna, porucznika brygady pancernej. Na skutek pechowego rozwoju wydarzeń ich spotkanie nie dochodzi do skutku. Zrezygnowany ojciec zamierza wrócić do domu, ale po drodze,  za namową przypadkowo spotkanego żołnierza, postanawia dogonić syna, którego oddział stacjonuje niedaleko. Będzie to jednak długa, kilkuletnia podróż, a jej tragiczny finał będzie miał miejsce w kwietniowy dzień 1945 roku w Berlinie.

Smutny, bardzo nastrojowy obraz. Film poniekąd demaskujący wychwalane w propagandowych materiałach piękno walki za ojczyznę. „Ojciec żołnierza” to film należący już do nowego nurtu w kinie rosyjskim, prezentuje bowiem nie zbiorowość, lecz jednostkę, z jej wszystkimi uczuciami i rozterkami. Akcja toczy się w czasie II wojny światowej. Główny bohater to stary, zmęczony życiem mężczyzna. Jego syn jest gdzieś na froncie zachodnim. Niespodziewanie nadchodzi wiadomość o tym, że chłopak został ciężko ranny. Ojciec żołnierza wyrusza więc w najdalszą podróż swojego życia – do Berlina, żeby zobaczyć i pielęgnować w szpitalu ukochanego syna. Niestety, gdy wreszcie dociera na miejsce, syn kona w jego ramionach. Podróż starca do Berlina okazuje się alegorią ludzkiej wędrówki przez życie.