Nie umiem sobie wyobrazić, że ktoś 1) uważa taką sytuację rodzinną za szczęście i cierpi po stracie takiego tatuśka, 2) przez X lat kisi w sobie chęć zemsty i planuje z takim wyprzedzeniem i z takimi szczegółami zemstę, 3) z taką perwersją realizuje swój plan, przy okazji krzywdzić Bogu ducha winną osobę... I do tego niepojęte dla mnie zakończenie, w którym bohater na własną prośbę wraca do punktu wyjścia. Przecież nie zawinił w tym, co się stało...

Podobała mi się z tego wszystkiego tylko gra Josha Brolina - widać, że jego bohater autentycznie cierpi i przeżywa to, co się dzieje wokół niego. Natomiast nie podobało mi się perwersyjne okrucieństwo - i nie mam tu na myśli rozwalania łbów młotkiem i podrzynania gardła nożem tapicerskim - i psychiczne dręczenie ludzi w czyimś chorym mniemaniu winnych (a nawet tych bez winy).

Ciężki film. Wiem, że są filmy bardziej porąbane w psychicznych meandrach czy fizycznych okrucieństwach, ale mimo wszystko - trudny do odbioru film.