"Opowieści księżycowe" uważa się za najwybitniejsze dzieło Mizoguchiego. Powstało na podstawie wątków zaczerpniętych z tomu opowiadań "Po deszczu przy księżycu" osiemnastowiecznego pisarza Akinari Uedy. Akcja filmu rozgrywa się w XVI wieku, w czasie niszczących kraj wojen domowych. Dwaj garncarze – Genjuro i jego szwagier Tobei – udają się ze swymi wyrobami do miasta, gdzie obaj ulegają wielkim pokusom. Genjuro doznaje olśnienia i odurzenia urodą i czarem księżniczki Wakasa; Tobei podąża za pragnieniem zdobycia pozycji samuraja i wojennej sławy. Ich pożądania i ułudy stają się powodem dramatycznych wydarzeń...
Tytuł filmu nawiązuje do dawnego, istotnego dla rozwoju japońskiej prozy, gatunku monogatari czyli opowieści. Wskazuje na związki z tradycją literacką chętnie posługującą się historyczną konwencją i moralistyczną refleksją. Mizoguchi korzystając ze starych wątków i struktur tworzy ponadczasowy traktat o człowieku. Obraca się w kręgu problemów fundamentalnych – życia i śmierci, miłości i cierpienia, ambicji i wewnętrznego ładu – postulując ich rozwiązania w duchu myśli buddyjskiej. Głosi prawdy o przemijaniu, chwilowej naturze rzeczy i wydarzeń, sprzeciwia się dominacji wynaturzonych pragnień i mirażom fałszywych wartości, opowiada się za twórczą egzystencją i urodą samego istnienia w zgodzie z naturą.
W filozofii omawianego dzieła szczególną rolę
spełnia motyw fascynacji Genjuro tajemniczą księżniczką. Przynosi autotematyczne rozważania dotyczące istoty pracy twórczej. Garncarz-artysta podąża za iluzją czystego piękna, zrywa z realnym życiem stanowiącym podstawę jego autentyczności, przechodzi przez wewnętrzne piekło... Dla Mizoguchiego refleksje te były tym bardziej osobiste, że od lat zafascynowany był japońskimi ceramikami i ich niezwykle
misternym kunsztem. W ślad za tekstem Akinari Uedy "Opowieści..." w sposób spójny ukazują dwa światy – realny i fantastyczny. Ten drugi to fantomy Genjuro, traktowane zarówno symbolicznie, jak i w sposób zupełnie naturalny. U Mizoguchiego obie rzeczywistości koegzystują i wzajemnie się przenikają. Wydaje się to możliwym i prawdziwym dzięki poetyckiej stylizacji obu warstw.
Film odznacza się niezwykłą harmonią formalną ściśle współgrającą z jego filozofią. Pełna dramatycznych wydarzeń lecz nieśpieszna akcja
wydobywa tragizm ludzkich losów. Wysmakowane zdjęcia podkreślają świadomość przemijania i nostalgiczne nastroje. W narracji dominują długie ujęcia a kamera utrzymuje dystans w stosunku do postaci, co sprawia wrażenie refleksyjnej obserwacji przepełnionego smutkiem potoku życia. W zrównoważonym warsztatowo zespole aktorskim zwracają uwagę dwie znane nam już z Rashomona indywidualności – Masayuki Mori jako Genjuro i Machiko Kyo jako księżniczka Wakasa. Warto pamiętać, że uosabiająca tradycyjny wzór kobiecego piękna księżniczka wzorowana jest na postaciach z najstarszego japońskiego teatru no, podobnie zresztą jak żona samuraja w filmie Kurosawy.

źródło: http://www.akademiafilmowa.pl


Z początku jakoś tego filmu nie kupiłem. Dopiero po czasie dotarła do mnie jego mądrość.