Żałuję, że odświeżyłem sobie seans filmu Andersona. "Orka" (legendarne dla mnie dzieło) wywarła na mnie ogromne wrażenie w dzieciństwie, a że do teraz pamiętałem z niej zaledwie kilka scen, postanowiłem obejrzeć raz jeszcze. No i cóż... Z sentymentu powiem delikatnie - słaby jest to film. Leży właściwie wszystko: reżyseria, aktorstwo (zwłaszcza nadęta Charlotte Rampling), zdjęcia (nieudolne panoramy, nieuzasadnione transfokacje), montaż (łamanie osi, błedy przy cięciach na ruchu), scenariusz (naiwne dialogi, uproszczenia, dziury logiczne) - wszystko, oprócz muzyki, która bezapelacyjnie ratuje ten film. Enio Morricone stworzył tu bodaj jeden ze swych najlepszych soundtracków - jego motyw przewodni jest jednocześnie smutny, melancholijny i przepełniony miłością - wielka rzecz, która poruszy każdego, to ona buduje tu klimat i sprawia, że film znacząco odbija się od dna. Dodatkowo ciekawy wątek zemsty i niekoniecznie przewidywalne zakończenie.

4/10 za muzykę i sentyment.