Weź w równych proporcjach:
- opowieść o zapomnianym, niedocenionym bohaterze,
- pokaż społeczność weteranów, żyjących wspomnieniami przeżytej wojny, najlepiej niedocenionej, lub wręcz potępianej, zmagających się z traumami i utratą zdrowia,
- pokaż rodziców owego poległego bohatera, którzy cicho popłakują, nie obarczając władz, ani armii odpowiedzialnością za śmierć syna,
- konieczny impuls do poszukiwania prawdy - upór towarzysza broni, odnalezienie artefaktów, no i niestety kampania wyborcza,
- śledztwo dziennikarskie, czy zlecone działania urzędnicze - koniecznie prowadzone przez osobę, której wiedza na temat wydarzeń jest znikoma, a stosunek do nich w najlepszym razie obojętny (tu pokazujemy zadziwiający brak wiedzy historycznej delikwenta, ach te amerykańskie szkoły publiczne),
- koniecznie liczne wstawki krwawych walk nieugiętych amerykańskich żołnierzy,
- owa osoba doznaje olśnienia i staje się gorącym orędownikiem poznania prawdy (coś jak dziennikarka Nina ze "Smoleńska"), ryzykując własną karierę i życie osobiste,
- tępi biurokraci starają się storpedować docenienie poległego bohatera, ale co tam, mamy wolna prasę, która przymusi władze,
- feta na cześć zapomnianego bohatera z wręczeniem rodzinie nadanych pośmiertnie zaszczytów (żeby choć tak jak w ZSRR z czystego złota, ale jednak nie),
- z cienia wyłaniają się jeszcze żyjący, równie zapomniani weterani,
- flaga łopocze i najlepiej jak dudziarz gra "Amazing Grace".