Ekranizacja ostatniej, nieukończonej powieści F. Scotta Fitzgeralda. De Niro wciela się w postać genialnego hollywoodzkiego producenta, Monroe Stahra, inspirowanego osobą Irvinga Thalberga. Film Kazana zachowuje praktycznie wszystko, co zostało zawarte w krótkiej, stupięćdziesięciostronicowej książeczce, niektóre fragmenty skopiowane zostały wręcz słowo w słowo.
Mimo tego, obraz wydał mi się wybrakowany. Dialogi, choć zerżnięte od Fitzgeralda, nie kleją się, tempo co chwila siada, aktorzy sprawiają wrażenie, jakby nie za bardzo wiedzieli, czego się od nich oczekuje. Sam De Niro stworzył tutaj chyba jedną z najbardziej bezbarwnych i nieprzekonujących kreacji w swej karierze - Stahr w jego interpretacji nie jest wszechwładnym, "cudownym dzieckiem" ekranu, a raczej nijaką, wyzbytą charakteru wersją Jaya Gatsby'ego. Jego dziwaczna "pantomima" przed pisarzem Boxleyem to po prostu żałośnie przerysowana wersja sceny, którą tak intrygująco opisał Fitzgerald.
Co najbardziej boli, to fakt, że - wnioskując z zapisków i szkiców samego autora pierwowzoru - "Ostatni z wielkich" miał być czymś znacznie większym i ambitniejszym, niż tylko romansidłem z życia hollywoodzkich elit. Czuć to zresztą w samych pozostałych fragmentach, które budzą tęsknotę za nigdy nie powstałym arcydziełem. Kazan, we współpracy z dramaturgiem Haroldem Pinterem (który przecież ma na koncie tyle wybitnych sztuk i scenariuszy, choćby do filmów Josepha Loseya), spłyca całą historię do poziomu mdławego melodramatu.
Ciekawostką pozostają gwiazdorskie epizody, m.in. w wykonaniu Jacka Nicholsona, Donalda Leasence czy Tony'ego Curtisa. Jest też tak lubiany przeze mnie klimat kina retro lat 70. Poza tym jednak - rozczarowujący niewypał.