Pisze o tym też Hłasko w "Pięknych dwudziestoletnich". To był pierwszy amerykański film wyświetlany w PRL-u, i stąd było o nim tak głośno. Dla Polaków to był powiew wolności.
Na marginesie polecam, i książkę, i film.

I nadal jest to powiew wolności. Piękne dzikie krajobrazy, bez ludzi. Marzenie. Nie to co na co dzień: harować całe życie za nijakie pieniądze, dostać łaskawie 3 tygodnie urlopu na rok, w wieku (jeszcze) 67 lat przejść na emeryturę (jak da się radę przeżyć oddychając cały czas zanieczyszczonym górnośląskim powietrzem).
Mniejsza o moje żale; ale myślę, że i w krajach wysoko rozwiniętych (jak USA) ten film podobnie działa na niektórych ludzi.

Rzeczywiście, w Polsce film cieszył się sporą sławą ale czas pokruszył tęże jak bieszczadzkiego suchara. Po 60 latach oglądanie go nie sprawia satysfakcji jak wtedy gdy nasze kina obarczone były misją dekonstrukcji zachodniego dobrobytu. To raczej ramota, oryginalna o tyle, o ile przyjmowała perspektywę racji plemion Indian, wówczas mało spotykaną. Good night, and good luck, esforty..
3/10