Dla mnie wszystko w tym filmie jest wyważone. Załatwia sprawy tak jak umie i bardzo się stara choć ten wyjazd jest dla niej, jej przywyczajeń, jej wieku wyzwaniem. Ucisza ciągle to co ją boli a jest przez wiele osób lekceważona. Z wyjątkiem koleżanki z pracy właściwie każdego. Próbuje się dostosować do tempa. A teraz to co nie jest dla mnie do końca jasne. Zakończenie co oznacza moim zdaniem. Na końcu odpuszcza. Wie, że nikt jej i jej kwiatka nie chce. Jedyną osobą, która ją rozumie i zna (choć nie do końca chyba w nią wierzy) jest ta koleżanka. Co mnie uderza to ten pokorny uśmiech na końcu. Jsst zniewalajacy. Nie ma gdzie mieszkać i nie ma pracy, ale wciąż się uśmiecha. Być może to zakończenie jest trochę zbyt otwarte, lub go nie rozumiem, choć bohaterka wydaje mi się strasznie bliska, bo przypomina mi kogoś z mojego życia. Nie potrafię jej nie kibicować.