Zacznę od tego, że jestem trochę uczulony na filmy autotematyczne i jedynym jak na razie, który zrobił na mnie jakieś większe wrażenie (a zrobił spore) jest "Pogarda" (J.L. Godard). Liczyłem na to, że "Święta dziwka" zmieni ten stan, ale tak się niestety nie stało.
Fassbinder pokazał tu jak męczy się na planie filmowym. Miał kiedyś powiedzieć w jakimś wywiadzie, że realizacja filmów strasznie go niszczy. Ale kiedy skończy jakiś obraz, to już po tygodniu wakacji czuje, że musi do tego wrócić, bo nie może bez tego żyć. No i swoje specyficznie uzależnienie pokazał tu doskonale. Pytanie tylko czy zapomniał o widzu czy może raczej chciał go tak wymęczyć, by czuł się jak sam reżyser. Nie żeby filmik ten jakiś nieprzemyslany byl czy coś, ale za dużo realizacyjnego chaosu (w kwestii ukazania produkcji filmu) jak na moją głowę. Film od początku interesuje, ale jednocześnie trochę usypia. Konfliktów jest całe mnóstwo, ale niekoniecznie dla widza takiego jak ja wystarczająco ciekawych. Na pewno można to było ukazać w krótszym czasie. Film by nic nie stracił, a ja bym coś zyskał. Dobrze (ale to naprawdę dobrze) robi się w ciągu ostatnich 30 minut. Frustracje, napięcie, wściekłość. Udało się i tym zarazić Fassbinderowi widza. Tylko czy nie za późno? Z drugiej strony jednak, może bez tego "wakacyjnego" rozwoju akcji w pierwszej godzinie filmu, widz nie potrafiłby poczuć tego co poczuł pod koniec?
Satyrycznie film spełnia swój obowiązek, że się tak wyrażę. Ale ja nie wiem czy jest dobry czy jednak nie. No i - co dziwne - tym razem humor Fassbindera do mnie nie trafił, a przynajmniej nie tak często jak bym sobie tego życzył.

6?/10