*** TEKST ZAWIERA SPOILERY ***

Mocno mnie zaskoczyło sci-fi w finiszu filmu, który przez większość seansu wydawał się być miksem obyczajowego i thrillera. Spodziewałem się jakichś refleksji co do natury ludzkiej, co do celów i marzeń - a otrzymałem wariację na temat Dicka. Cóż, tak przynajmniej wyglądały moje przemyślenia bezpośrednio po seansie. I byłem tak zamieszany, że nie wiedziałem właściwie co o tym filmie sądzić. Dopiero z czasem dotarło do mnie, że ten zwrot formy służył przecież dokładnie temu, do czego zmierzał cały film; przedstawieniu ludzkiej psychiki, zadaniu pytań o to, ile jesteśmy gotowi poświęcić dla własnego szczęścia, o to gdzie przebiega granica między prawdą i marzeniami i czy marzenie odpowiednio realne wystarczy, by zastąpić nam rzeczywistość. Wymieniać wszystkiego zresztą nie ma sensu próbować. Ilość odczuć i refleksji które niezwykła historia może wzbudzić jest po prostu zbyt rozległa. A finał to już przysłowiowa wisienka na szczycie tortu - tak fabularnie jak stricte artystycznie. Ujęcie Sofii, Pelayo i doktora na tle błękitnego nieba to obraz mocno wpijający się w pamięć. Sofia jest zresztą magiczna przez cały film, od pierwszego pojawienia się do tego finału na dachu. To, co Penelupe Cruz zrobiła z tą postacią, jest po prostu baśniowe. Kilka minut jej obecności na ekranie wystarczyło, by pozbyć się wszelkich wątpliwości co do źródła fascynacji Cesara. Po drugim seansie nie mam już żadnych wątpliwości. Film to prawdziwa perełka :)