A może kluczem nie jest pytanie o miłość, ale o ... litość i poczucie obowiązku. W pewnym sensie Niels bierze na siebie winę żony (odpowiedzialność za wypadek) i stara się ten ciężar podźwignąć w osobie Cecilie?

Można się pokusić o tezę, że -paradoksalnie - miłość do żony pchnęła Nielsa w poczucie odpowiedzialności za szczęście Cecilie. Intensywność tego poczucia była zaś tak wszechogarniająca, że usunęła w cień małżeństwo. Nie sadzę, by Niels kochał Cecilie naprawdę. On... potem "tylko" nie umiał już z tej sytuacji wybrnąć: świeżo podjęte zobowiązania wobec młodej i zagubionej dziewczyny musiały więc stać się jakby obowiązkiem wobec samego siebie. Żal, którym kierował się idąc do łóżka z Cecilie wystarczył, by zaczął "wmawiać sobie", że czuje coś więcej. Że skoro zdradził, to powód musiał być o wiele bardziej wzniosły i istotny w perspektywie jego życia. Romans wymyka się kontroli, a potem pozostają konsekwencje.

Aby móc myśleć o sobie samym, jako dobrym człowieku Niels ryzykuje i mówi o miłości. Bo cóż innego, jak nie miłość popycha człowieka ku najbardziej wzniosłym czynom?! Usprawiedliwienie nie przychodzi mu jednak aż tak łatwo... Okupuje je potężnym cierpieniem. Ale i ono utwierdza go tylko w słuszności wyboru uzasadnienia swojej winy. Tak, jakby mówił: "czy mógłbym wybrać takie cierpienie z powodu innego niż miłość?" i dalej maszynka się nakręca: "nie jestem potworem, czy mógłbym - na Boga - zranić moje dzieci i wierną żonę dla chwilowego kaprysu, czy jakiejś iluzji? Nie, to było o wiele większe, potężniejsze"

Stąd taki, a nie inny finał filmu, stąd owo do bólu szczere pytanie: "Może sprawa nie polega na tym, by wrócić do Marie?". Bo gdyby powrócił, przyznałby tym samym, że zawiódł, jako człowiek, że poświęcił własną rodzinę na ołtarzu banalnej litości. To byłoby nie do zniesienia. Nawet w takiej sytuacji człowiek woli myśleć, że nie jest czarnym charakterem.

Ale za tym wszystkim może kryć się jeszcze i kolejne dno. "Może sprawa nie polega na tym, by wrócić do Marie?" jest w tym kolejnym ujęciu zawoalowanym wyznaniem miłości do żony... Jakby próbą osłonięcia się przed prawdą, że zawiódł i straszliwie zranił kogoś, kto jest dla niego najważniejszy. Gdyby wrócił pokazałby tym samym: "nie kochałem Cecilie", ale pokazałby też: "Moja miłość do Marie jest cieniem cienia miłości, gdyż pokonał ja zwykły odruch współczucia". To drugie byłoby oczywiście skrajnie fałszywe. Ale Niels woli taką słabość od przyznania się do innej słabości.

Jest piekielnie konsekwentny w raz podjętej decyzji.