Na wstępie dodam, że jestem entuzjastą starego kina jakby ktoś planował z wyższością wyjechać z "to spadaj na netfliksa, smarkaczu". Na "Pętlę" trafiłem bo rewelacyjnych recenzjach i ocenach. Zazwyczaj takie filmy, mimo tego że nie stanowią może arcydzieła, to trzymają jakiś poziom.

Zacznę od plusu: świadome użycie ukośnych i trójkątnych linii przy kompozycji kadru. Nie oznacza to jednak, że to one wykonają całą robotę. Dialogi - rażą sztucznością. Wyglądają jak napisane przy podręczniku o alkoholizmie, odhaczając kolejne punkty w dość ordynarny sposób. Tutaj trzeba na chwilę, zatrząść widowiskowo rękami, tam scenka rodzajowa o utracie przyjaciół no i bez gry wstępnej presja środowiska, jeśli już używamy terminologii. Cały ten film wygląda jak przydługi spot ministerstwa zdrowia, nie jak film fabularny z ambicją by ową fabułą wyjść poza moralizatorsko-edukacyjny ton.

Nie uwodzi widza. Ktoś powie: -"a po co miałby uwodzić?". Ano po to by uwieść i później umiejętnie i szorstko zostawić z kacem. Sugestywnie nakreśliłoby to mechanizm działania używek. Niestety - sugestywność w tym filmie leży na poziomie obrazu, który główny bohater próbuje naprawić na początku filmu. Oczywiście - obraz przedstawia pijaństwo, no bo alkoholik to musi mieć takie obrazy, palacz kąpie się w petach, itd, ten poziom toporności. Na ulicy stoi jakaś butelka. Przychodzi facet co zbiera szkło i krzyczy "butelki". Dosłownie przed oczami staje mi jakiś stand-uper tłumaczący "no bo się butleki z alkoholem kojarzą, nie? A on alkoholik, kumacie? No ale kumacie symbolikę?". Dodano jeszcze trumny, bo jak tu moralizować by dotarło? Ekipa nie bardzo rozumie że tu nie o butlekę chodzi lecz raczej wygaszanie hiperaktywności i lęków, na skutek rozwalenia układu nagrody w ogólności. Nie o fetysz szkła. Z kolei bohater jest spokojny i co najwyżej znudzony. Kto sobie rozregulował układ GABA-ergiczny ten wie, że nie tak wygląda "skręt", który jest czymś pokrewnym do syndromu odstawienia alkoholu, który sugeruje trzęsienie rąk.

Nie wiem skąd aplauz, może widzowie lubią dosłowność młotka. Ja niekoniecznie. 4/10.