W końcu poszliśmy do kina. Razem z synem jesteśmy wychowani na książkach Michaela Bonda, znamy je wszystkie niemal na pamięć. Oglądając zwiastun miałem złe przeczucia. I się nie pomyliłem. O ile początek zapowiadał się ciekawie, w końcu dowiedzieliśmy się więcej o cioci Lucy, wujku Pastuso, skąd w ogóle wziął się czerwony kapelusz itd, i dlaczego właściwie Paddington wyruszył do Londynu (i dlaczego tutaj), to od momentu spotkania z Brownami zaczął się koszmar. Dla nas Paddington to miły, dobrze wychowany, nieco zagubiony w wielkim świecie niedźwiadek obnażający nasze wady i przywary z charakterystycznym angielskim humorem. W filmie to zwykły cwaniaczek, który nie cofa się przed włamaniem do bazy danych Towarzystwa Geograficznego dla własnych korzyści. Nie wiadomo dlaczego została wymyślona postać Millicent, chyba po to aby upodobnić Paddingtona do wielu innych szmirowatych propozycji a'la Hollywood. Dlaczego nie przedstawiono tutaj perypetii misia z otaczającym go światem? Dlaczego tak mało jest tu sąsiada - pana Curry'ego, który jest jedną z czołowych postaci w książkach i dlaczego został on tu przedstawiony w tak złym świetle - podstarzałego lowelasa brudasa, który kradnie kwiaty z cmentarza? Dlaczego nie wykorzystano zupełnie postaci pani Bird (oprócz finałowej libacji) i zrobiono z gosposi daleką ciotkę? Dlaczego pan Gruber mówi tak dziwnie (rozumiem, jest on węgierskim Żydem na emigracji, ale po co tak sepleni)? Na plus można przytoczyć scenę przed Pałacem Buckingham (miodzio!), pogoń za kieszonkowcem, muzykę zespołu latynoskiego (mniam ,mniam), czy epizod Michaela Bonda. Ale to mało, aby ten film mógł się podobać. Niestety zrobiono kolejny amerykański chłam świąteczny, niszcząc kolejną legendę literatury dziecięcej i młodzieżowej ( a i zgredowej również). Ocena 6/10 ( z sentymentu, bo zasługuje najwyżej na 5).