Myślę, że to film skłaniający do refleksji, dla ludzi myślących. Głównym reżyserem jest człowiek paradoksalny, jest bogiem zarówno aktorów, jak i widzów, a scena, która jest hotelem jest jego płótnem. Natura boga jest właśnie paradoksalna. Reżyser na początku przedstawienia mówi do widzów, że przetrwanie to nie wszystko, gdyż widzom łatwo to zrozumieć, bo oni tylko obserwują, patrząc na spektakl serwowany przez aktorów. Natomiast po odkryciu prawdy przez główną bohaterkę, która szybko przestała być widzem i zamieniła się w aktorkę reżyser mówi, że przeżycie nie jest wstydem sugerując, że jego koszt jest bez znaczenia, bo kiedy człowiek cierpi, musi wyżywić rodzinę, odgrywa swoją rolę i często robi to bez względu na koszt. Stąd też ten cały paradoks myślenia. Co ciekawe, twórca spektaklu twierdzi, że „na zewnątrz nic nie ma” i uznaje, że jego system jest właściwy, ponieważ zapewnia przetrwanie.

Według mnie film pokazuje, że nasz świat również jest sceną, tak jak ten hotel w filmie. Nieważne czy będziesz widzem, czy aktorem, to są dwie strony tego samego medalu. Niektórzy są wyżej w hierarchii, inni niżej, ale mają jedno źródło – obie grupy są nieświadome tego, co dzieje się za kurtyną, a to, co dzieje się za kurtyną mogą ujrzeć wyłącznie jednostki bardziej świadome. Kobieta odkrywa prawdę, nie przez miłość, choć na pierwszy rzut oka może się tak wydawać. Paradoksalnie reżyser spektaklu w hotelu chciał według mnie powiedzieć, że zarówno skrajne dążenie do przetrwania, jak i skrajne podążanie za uczuciami wyższymi jest błędne. Kobieta chce odnaleźć swoją córkę i nie poddaje się. W pewnym momencie zakłada ponownie maskę, żeby ukryć się przed aktorami, bezsensowna walka dwóch nieświadomych grup. Scena, system, to wszystko się burzy a reżyser upada, gdy kobieta pokazuje to, co dzieje się za kurtyną, ale czy na pewno gra upada? Na koniec filmu jest powiedziane, że reżyser kazał grać dziewczynce, choć kobiecie wmawiał, że uświadomił jej jak to jest coś stracić. Zastanawiam się, czy aby koniec filmu nie jest po prostu przejściem z jednego przedstawienia teatralnego, do drugiego. To, co różni człowieka od zwierzęcia, to nie są nawet uczucia, a tym bardziej chęć przetrwania, to nie miłość, nienawiść. To, co różni człowieka od zwierzęcia jest fakt, że tylko człowiek potrafi zastanawiać się co jest prawdą, a co kłamstwem, bo tylko on jest w stanie myśleć abstrakcyjnie i właśnie na to pytanie, co czyni nas ludźmi – na to właśnie pytanie, film sugeruje sobie odpowiedzieć.