No i właśnie chyba po to powstał ten film. By przestać mamić odbiorcę pięknymi obrazami, czułością, idealnym marzeniem. Żaden z bohaterów Solondza, a znam jego skromny dorobek filmowy, nie odpowiada hollywoodzkim kanonom piękna. Bo świat nie jest cukierkową produkcją. A "seks dwójki otyłych nastolatków" jakoś mnie nie obrzydził... Może dlatego, że uważam, iż ta sfera jest dla każdego człowieka, nawet dla otyłych. Ale cóż, każdy ma swoje zdanie i ja polecam ten film, chociażby po to, by potencjalny widz mógł sam wyrobić sobie o nim opinię. Ja niepotrzebnie przeczytałam recenzje i opis przed oglądaniem, bo obraz był dla mnie nieco zbyt przewidywalny. Etykietka, którą przypięto "Palindromom" powinna odfrunąć z wiatrem, byśmy mogli oglądać ten film skupiając się na tym, co Solondz chce przekazać.

Był to na pewno ciekawy film. Odważny i zmuszający do zastanowienia się nad niektórymi zagadnieniami. Ambitny film? Co to w ogóle jest? Każdy film dla wybranej jednostki może byc ambitny. Ten film przekazywał nam coś innego niż cała reszta, którą karmia nas produkcje made in USA. Pokazywał, że życie wcale nie jest piękne, a wręcz straszne. Główna bohaterka grana przez kilka całkowicie nie podobnych do siebie ludzi pozwalał temu filmowi wznieść się, ogarnąć więcej ludzi niż paru bohaterów. Można to interpretować na różne sposby, byc może pokazywał, że problemy dotykają wszystkich - białych czy czarnych, grubych czy chudych...
A co do "seks dwójki otyłych nastolatków" zgadzam się z fifazya, że jest to strefa nie zarezerwowana jedynie dla niektórych. Można sie zastanowic nad pytaniem, czy w ich wieku nie jest się za młodym na tego typu rzeczy.

I pozostaje ostatnie pytanie: czy pomimo wielkiej miłości jaką Aviva darzyła dzieci dałaby sobie radę z wychowaniem własnego?