z cyklu z rynny pod hydrant, trochę niezrozumiała dla mnie rzecz o nieszczęśliwej kobiecie, która sama nie wie czego chce, może poza jednym: ewidentnie chce coś urodzić.

a więc rzecz o bólach porodowych? zapewne. przy okazji okazuje się, iż męka opowiadania o swoim bólu jest jeszcze większa niż on sam, może chodzi o brak dystansu? może za opowiadanie o sobie nie powinna się zabierać osoba, która wciąż tym swoim sobą o którym opowiada jest przesiąknięta? przeto przed przystąpieniem do tworzenia należałoby skonsultować się z szamanem bądź terapeutą, ewentualnie przejść przyspieszony kurs medytacji transcendentalnej pod szeroko otwartym (trzecim) okiem davida lyncha - nie wiem, jednak to zadawanie kłamu cudownemu samouleczaniu się, samoterapeutyzacji systemu poprzez sztukę jest głosem nietypowym, który bardzo mi się podoba.

ów dystans z kolei, raz zdobyty i utrzymywany, rodzi niebezpieczeństwo braku autentyczności w odmalowywaniu postaci, kwiecistości, nadbudowy albo wprost przeciwnie, niedobudowy - subtelne pejzaże wewnętrzne opisywane z oddali gubią ostrość, tracą na wyrazistości. jest więc konflikt i to o nim jak mniemam będzie nowy film hogg opowiadał: o braku umiejętności systemu do jednoczesnego przeżywania stanu i opowiadania o nim, niewoli wyboru pomiędzy przekleństwem (dla artysty) albo wyzwoleniem (dla człowieka), przy czym wybór jednego będzie zawsze kosztem drugiego.

ostatecznie trzeba jednak - przy rezygnacji już na starcie z zanurzania się w owym jednolitym polu z hektarami szczęścia i oceanami ekstazy davida lyncha oczywiście - coś wybrać; bohaterka wybiera przekleństwo, zrobić dobry film i rzygać obrazami będzie ambicją ważniejszą niż dobrze żyć i nie tłuc mamie porcelany - wyzwolenie pozostanie gdzieś na horyzoncie zdarzeń na poziomie marzenia czy tęsknoty za nim, wyrażone dziwną sceną płaczu nad upadkiem muru berlińskiego, która jakby z innego filmu.. (przy okazji - z trzeciego, albo właśnie syntezy tych dwóch tutaj oglądanych).

słowem kolejna, smutnawa, odrzucająca błyskotki, odcinająca ozdobniki, pełna drobiazgów o olbrzymim znaczeniu wnikliwa analiza niczego.