"Pan Tadeusz" Ryszarda Ordyńskiego to dla historii polskiego kina film bardzo ważny, ale z dzisiejszej perspektywy jest artystycznie nieudany. Sporo tu zalet - bronią się zdjęcia, wrażenie robi próba oddania realiów, cała historia ma też swój klimat i parę lepszych scen. Największym minusem dla całości jest jednak chaotycznie prowadzona narracja, w wyniku której historia jest mało czytelna (najlepszym przykładem jest sam początek, kiedy widzimy serię scen dla osoby nie znającej dzieła Mickiewicza zupełnie niezrozumiałych) - kto zna literacki pierwowzór, wszystkie braki sobie dopowie, ale film jako dzieło niezależne fabularnie się nie broni, co potęgują fatalnie niekiedy wkomponowane plansze z napisami. Efekt jest taki, że wiele scen nie ma większego sensu dla całości. Słabo wypada też dramaturgia - film chwilami zwyczajnie nuży, a niektóre sceny są zbyt przeciągnięte. Czepiać można się też aktorstwa, co w wielu przypadkach jest pochodną niezbyt trafnych decyzji obsadowych - 35-letni Leon Łuszczewski jest mało wiarygodny jako "młody panek", co to pierwszy raz zaznał miłości, podobnież 28-letnia Zofia Zajączkowska jako Zosia chwilami nijak sprawdza się jako "podlotek", a i Jan Szymański w roli ks. Robaka nie wypada zbyt wiarygodnie. Oczywiście trzeba mieć pełną świadomość tego, w jakich okolicznościach i w jakim czasie film powstał, ale nawet biorąc poprawkę na datę produkcji nie sposób nie zauważyć wielu słabości. Z drugiej jednak strony podziw budzi sama ambicja przełożenia "Pana Tadeusza", choć niewiele tu interpretacji - raczej niezbyt głębokie zilustrowanie tekstu Mickiewicza.
Warto więc wcześniej odświeżyć sobie książkę i nastawić się na obcowanie z ważnym dla historii polskiego filmu dziełem, które ma swój klimat, ale daleko mu do wielkości.